چکیده: نشانگرهای لرزه‌ای ابزارهایی هستند که برای تفسیر بهتر داده‌های لرزه‌ای همراه با اطلاعات پنهان در آن بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرند. یکی از عوامل تأثیرگذار بر کارایی عملکرد نشانگرهای لرزه‌ای، کیفیت داده‌های ورودی می‌باشد به گونه‌ای که ممکن است نتایج حاصل از اعمال نشانگر یکسان بر روی یک داده ی لرزه ای که به روش های مختلف پردازش شده است، متفاوت از یکدیگر باشد. در این تحقیق از دو روش برانبارش متداول و برانبارش سطح بازتاب مشترک برای رسیدن به مقطع دورافت صفر استفاده شده است. برانبارش متداول وابسته به مدل سرعت می‌باشد و به علت انتخاب یک خط برای انجام برانبارش میزان نسبت سیگنال به نوفه بالایی ندارد و پیوستگی رخدادها نیز در آن پایین می‌باشد، در حالی که در برانبارش سطح بازتاب مشترک به علت انتخاب یک سطح برای برانبارش، نسبت سیگنال به نوفه در مقطع نهایی بیشتر بوده و رخدادها دارای پیوستگی و کیفیت بالایی می‌باشد. برای محاسبه نشانگرها بر روی داده‌های ورودی بهتر است پردازش مهاجرت اعمال شود. در این تحقیق، مقاطع به دست آمده از برانبارش متداول و سطح بازتاب مشترک توسط روش کیرشهف مهاجرت داده شدند و سپس نشانگرهای لرزه‌ای مورد بحث بر روی مقاطع مهاجرت یافته اعمال شدند. نشانگرهای لرزه‌ای مورد استفاده در این تحقیق نیز نشانگرهای بی‌نظمی، همدوسی و بافتی می‌باشند. نشانگرهای بی‌نظمی و همدوسی در شناسایی گسل‌ها و ناپیوستگی‌ها بسیار کارآمد هستند و نشانگر بافتی نیز در تفکیک ناحیه‌ها با بافت‌های مختلف نظیر گنبد نمکی و ... استفاده می‌شود. در نهایت مقاطع نشانگرهای لرزه‌ای حاصل از دو روش برانبارشی با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج حاصل از آن‌ها نشان داد که روش سطح بازتاب مشترک به علت انتخاب سطح برانبارشی، بهتر از برانبارش متداول عمل می‌کند و پیوستگی و کیفیت مقاطع حاصل از روش سطح بازتاب مشترک بیشتر از روش برانبارشی متداول می‌باشد که باعث می‌شود کارایی نشانگرهای لرزه‌ای در مطالعه و تفسیر آن‌ها، نسبت به مقاطع حاصل از برانبارش متداول بهتر باشد.