چکیده: مدلسازی یکی از بهترین ابزارها برای تصمیم گیری و حل مسائل حقیقی است که در عملیات معدنکاری نیز از این روش برای تصمیم گیری استفاده می شود. حل هر مسأله نیازمند تصمیم گیری را می توان در انواع مسائل پژوهش عملیاتی طبقه بندی کرد. امروزه روش های تصمیم گیری به طور قابل ملاحظه ای تغییر یافته است. پیچیدگی، هزینه بالای عملیات و وسعت تشکیلات سازمانی، لزوم شیوه های مناسب تصمیم گیری مستدل را برای مدیران روشن می سازد. آنچه مدیران بیش از هر چیز نیاز دارند ابزاری کاربردی، مطمئن و مناسب برای یاری رساندن به آنها در تصمیم گیری است. تکنیک های کمی و ابزارهای ریاضی کاربردی در این زمینه استفاده می-شود. این رساله در زمینه مطالعه و شناسایی مقدار کمی و کیفی ذخیره قابل استخراج سنگ آهن در معادن و از سوی دیگر نیاز کارخانه های کنسانتره سنگ آهن با هدف تأمین خوراک آنها با در نظر گرفتن عدم قطعیت عیار سنگ آهن در معادن و تصمیم گیری در خصوص تخصیص مناسب انجام شده است. ابتدا داده های اکتشافی معادن جمع آوری و مورد بررسی قرار گرفته است. مدلسازی ماده معدنی و تخمین مقدار مواد معدنی قابل استخراج با استفاده از مدل بلوکی انجام شده است. عدم قطعیت عیار در مدل بلوکی با استفاده از روش شبیه سازی گوسی بررسی شده است. از سوی دیگر مواد اولیه مورد نیاز کارخانه ها برای تولید کنسانتره آهن در طی یک دوره 5 ساله با توجه به ظرفیت کارخانه ها طبقه بندی شده است. براساس محدودیت های نوع سنگ آهن، ظرفیت استخراج عدم قطعیت عیار، مشخصات کیفی، عرضه و سایر محدودیت ها در معادن و از طرفی محدودیت های کمی ، کیفی و تقاضا در کارخانه ها، با استفاده از برنامه ریزی خطی و مسأله حمل و نقل و تخصیص، مدلسازی تأمین خوراک چند کارخانه از چند معدن انجام شده است. در پایان با حل مسأله، تناژ سنگ آهن ارسالی از هر مبداء (معدن) به هر مقصد (کارخانه) با در نظر گرفتن عدم قطعیت عیار با دو رویکرد بدون در نظر گرفتن انباشتگاه سنگ شکن و با درنظر گرفتن انباشتگاه سنگ شکن ارائه شده است. مشخصات کیفی خوراک ورودی قبل و بعد از ارائه مدل در کارخانه شماره یک از 15/42 درصد به 61/45 درصد افزایش یافته است. مشخصات کیفی خوراک ورودی درکارخانه های شماره دو، از 44/42 درصد به 19/45 درصد، در کارخانه شماره سه از 24/40 درصد به 53/45 درصد و در کارخانه شماره چهار از 47/39 درصد به 4/42 درصد افزایش یافته است. ارائه این مدل نشان می دهد راندمان کارخانه ها نیز حداقل 6 درصد و حداکثر 11 درصد بهبود یافته است.