چکیده: به دلیل توسعه سازه‌های زیرزمینی و تونل‌هایی با کاربری حمل و نقل و یا انتقال آب و لرزه‌خیزی مناطق مختلف کشور، امکان برخورد تونل‌ها با گسل‌ها امری اجتناب ناپذیر است، و با وجود سطح پایینی از خسارت می‌تواند بر عملکرد آنها تأثیرگذار باشد. برخی از زلزله‌های اخیر مانند کوبه، چی‌چی و نیگاتا، با ایجاد خسارات زیاد به تونل‌ها نشان دادند که بیشتر تونل‌ها در مجاورت گسل احداث شده‌اند. حرکات زمین در نزدیک گسل شامل جابجایی دینامیکی ناشی از عبور امواج لرزه‌ای و جابجایی‌ دائمی ناشی از یک لغزش استاتیکی می‌باشد. در تحقیق حاضر، تغییر شکل و نیروهای داخلی پوشش بتنی، تحت دو اثر از زلزله‌ نزدیک گسل شامل جابجایی دائمی ناشی از لغزش گسل و حرکات دینامیکی نزدیک گسل ناشی از اثرات جهت‌گیری گسیختگی، در دو حالت مجزا و با عملکرد مشترک به روش عددی مطالعه شده است. به طور خاص تحت اثر لغزش دائمی گسل، نتایج نشان می‌دهند که در محل تقاطع گسل با کمر بالا و کمر پایین می تواند سیستم نگهداری را با چالش مواجه کرده و باعث از هم گسیختگی گردد. نکته حائز اهمیت در این رابطه، جابجایی نسبی نقاط در محل های برخورد کمربالا و کمرپایین گسل است که به دلیل تفاوت جنس مصالح و تفاوت در ویژگی‌های ژئومکانیکی آنها بیشترین جابجایی نسبی را بوجود آورده است که یکی از مهمترین علت‌های ناپایداری در محل‌های تقاطع با گسل است. با اعمال حرکت گسل کندوان مشخص شد که بیشترین مقادیر بدست آمده برای نیروی محوری و ممان در محدوده گسل با مقدار 3/3 مگانیوتن متر و نیروی محوری متناظر با آن 15 مگانیوتن می باشد. بر مبنای نتایج بدست آمده از اثر تحریک لرزه‌ای اولیه و اعمال جابجایی‌های دائمی پس از لغزش گسل، در هر دو مورد با بررسی بار وارده و ظرفیت پوشش بتنی می توان نتیجه گرفت که محل برخورد گسل و کمربالا و پایین ضعیف ترین حالت ممکن را دارا می باشد. بنابراین در طراحی ها باید به این موضوع توجه ویژه کرد.