چکیده: میزان بسیار زیادی از سرمایه‌های ملی هر ساله صرف تعمیر و نگهداری روسازی‌ها آسفالتی می‌شود. شیارافتادگی و ترک‌خوردگی سبب ایجاد خرابی‌های جدی در روسازی‌های آسفالتی می‌شوند. از میان این دو خرابی، ترک‌های مربوط به خستگی به تعداد زیاد در رویه های آسفالتی دیده می شوند. کاربرد مواد پلیمری جدید از جمله ژئوسنتتیک ها می تواند بر عمر روسازی ها افزوده و از ایجاد و گسترش ترک ها جلوگیری کند. از طرف دیگر، نانو مواد نیز پتانسیل اصلاح قیر را برای بهبود عملکرد قیر و روسازی آسفالتی دارند. از این رو، پایان‌نامه پیش‌رو به بررسی عمر خستگی مخلوط های آسفالتی شاهد (فاقد تسلیح‌کننده)، تسلیح‌شده با ژئوگرید و تسلیح‌شده با ژئوتکستایل می‌پردازد و از طرفی تاثیر اصلاح اندود سطحی (تک‌کت) مصرفی با نانو سیلیس روی عمر خستگی هر سه مجموعه نمونه‌های مخلوط آسفالتی شاهد، مسلح ژئوگریدی و مسلح ژئوتکستایلی را مورد ارزیابی قرار داده است. اندودهای سطحی حاوی/فاقد اصلاح‌کننده نانوسیلیسی، برای اجرای لایه‌های آسفالتی روسازی و همچنین نصب ژئوسنتتیک‌های تسلیح‌کننده درون لایه‌های آسفالتی روسازی به کار گرفته شده‌اند و سپس عمر خستگی هر کدام از حالت‌های مطرح‌شده، مورد ارزیابی قرار گرفته است. جهت دستیابی به این هدف، از آزمون تیر خمشی چهار نقطه‌ای تحت بارگذاری نیمه‌سینوسی با فرکانس 10 هرتز و بدون استراحت در حالت کرنش کنترل‌شده (سه سطح کرنش 400، 550 و 700 میکرواسترین) در دمای 8±20 استفاده شده است. نتایج نشان می‌دهند که عمر خستگی در هر کدام از نمونه‌های حاوی اندود سطحی اصلاح‌شده با نانوسیلیس و همچنین تسلیح با ژئوگرسنتتیک‌ها (حاوی/فاقد اندود سطحی اصلاح‌شده با نانوسیلیس) افزایش می‌یابد. طبق نتایج کاربرد همزمان ژئوگرید یا ژئوتکستایل و اندود سطحی اصلاح‌شده با نانوسیلیس عمر خستگی را به میزان قابل‌توجهی بهبود می‌بخشد. بیشترین و کمترین میزان بهبود عمر خستگی به ترتیب مربوط به نمونه مسلح ژئوتکستایلی حاوی اندود اصلاح‌شده با نانوسیلیس به مقدار 135 درصد در کرنش 700 میکرواسترین و نمونه شاهد حاوی اندود اصلاح‌شده با نانوسیلیس به مقدار 15 درصد در کرنش 550 میکرواسترین میباشد. علاوه بر این با افزایش میزان کرنش ثابت از 400 تا 700، مقدار بار تکراری قابل تحمل کاهش اما میزان بهبود عمر خستگی افزایش مییابد.