چکیده: مصالح قیری جزء اصلی آسفالت می باشند که تحت اثرگرما در مصالح سنگی نفوذ کرده و موجب چسبندگی سنگدانه ها می-گردند. ضرورت تاثیر گرما بر ایجاد محیط مناسب برای چسبندگی مصالح موجب ایجاد تغییرات عمده در خواص قیر می شود که از بارزترین این تغییرات، تغییر در خواص فیزیکی و شیمیائی قیر است. افزایش حد مقاومت مخلوطهای آسفالتی با اصلاح خواص قیر تحت شرایط مورد نیاز می تواند عمر بهره برداری را افزایش داده و نهایتاً هزینه های نگهداری و مرمت یا بازسازی را کاهش دهد. تجربه و بررسی های آزمایشگاهی نشان داده است که خصوصیات مصالح سنگی در طی دوره بهره برداری تغییرات چندانی ندارد و خصوصیات این مصالح با خصوصیات اولیه تقریباً مشابه و یکسان هستند. اما قیر در فرآیند تهیه آسفالت، پخش و تراکم و بهره برداری دچار تغییرات عمده فیزیکی و شیمیائی می شود. تغییرات تدریجی در ترکیب شیمیائی قیر و خواص آن را نمی توان متوقف کرد. اما این امکان وجود دارد که با استفاده از افزودنی هایی مانند پلیمرها و مواد معدنی آن را به تأخیر انداخت. در این تحقیق پس از بررسی و تحقیق پیرامون افزودنی های معدنی و غیر معدنی، از زئولیت جهت افزودن به قیر و بررسی تاثیر آن بر خواص عملکردی قیر خالص استفاده گردید. علت انتخاب زئولیت را می توان در خاصیت آنتی اکسیدانی آن و پیش بینی تاثیر احتمالی بر فرسودگی قیر عنوان کرد. زئولیت در درصدهای مختلف به قیر خالص از نوع AC 60/70 و AC 85/100 اضافه گردید و پس از انجام آزمایش های درجه نفوذ، نقطه نرمی و ویسکوزیته کینماتیکی نمونه ها تحت آزمایش لعاب نازک قرار گرفتند تا پیرشدگی کوتاه مدت در آن شبیه سازی شود و مجددا آزمایش های درجه نفوذ، نقطه نرمی و ویسکوزیته کینماتیکی روی نمونه ها انجام گردید. در این مرحله نمونه های قیر خالص حاوی 5 درصد زئولیت نسبت به سایر نمونه ها عملکرد بهتری از خود نشان دادند. ملاک عملکرد بهتر، نزدیک بودن خواص قیر اصلاح شده با زئولیت پس از فرسودگی به روش لعاب نازک به قیر اولیه در نظر گرفته شده است. سپس نمونه مارشال با استفاده از قیر خالص و قیر اصلاح شده با 5 درصد زئولیت ساخته شد و در نهایت مقاومت مارشال و روانی مارشال برای نمونه آسفالتی پیرشده و پیرنشده اندازه گیری و ثبت گردید. پیرشدگی آسفالت با روش آشتو برای فرسودگی بلند مدت اعمال شد. مشاهدات حاکی از تاثیر مثبت زئولیت بر مقاومت مارشال نمونه آسفالت پس از پیرشدگی بلند مدت است.