چکیده: هدف این پایان نامه ارزیابی اثر ترک خوردگی عرضی و طولی روسازی آسفالتی بر ضریب انتقال بار( LTE) با استفاده از داده های دستگاه PFWD است. همچنین این موضوع بررسی می شود که آیا در ترک های با عرض یکسان مقدار ضریب انتقال بار برای ترک خوردگی طولی و عرضی یکسان است یا تفاوت معنی داری دارند. برای این منظور بر روی دو روسازی که از نظر ضخامت آسفالت، طرح روسازی و عمر روسازی متفاوت بودند، در 900 نقطه مختلف بر روی ترک های عرضی و طولی، اقدام به برداشت افت و خیز ها توسط دستگاه PFWD شد. پس از بررسی داده های میدانی برای محاسبه LTE رابطه جدیدی پیشنهاد شد که به لحاظ منطقی انتظار می رود نسبت به روابط قبلی از دقت بیشتری برخوردار باشد. برای مطالعه دقیق مکانیسم انتقال بار در محل ترک عرضی، یک مدل عددی در نرم افزار آباکوس ساخته شد که نتایج آن در مقایسه با داده های میدانی، صحت و اعتبار مدل را تایید می کند. براساس نتایج به دست آمده از مدل عددی و تست های میدانی مشاهده شد که ضریب انتقال بار در ترک های انقباضی روسازی آسفالتی به عرض ترک و ضخامت آسفالت وابسته است و با افزایش عرض ترک انقباضی و ضخامت لایه آسفالتی به صورت نمایی کاهش می یابد. همچنین به منظور مقایسه عملکرد ترک های عرضی و طولی داده های به دست آمده از دستگاه PFWD با استفاده از روش های آماری مورد آنالیز و بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که مقدار LTE در ترک های عرضی و طولی با عرض یکسان متفاوت است. همچنین مشخص شد برای ترک های با عرض کمتر از 5 میلی-متر ترک طولی و برای ترک های با عرض بیشتر از 5 میلی متر ترک عرضی تأثیر بیشتری در افت ضریب انتقال بار در روسازی آسفالتی می گذارند. در ادامه برای انتخاب روش تعمیر ترک، پارامتر LTE بجای عرض ترک پیشنهاد شده است، که به نتایجی متفاوت از روش های مرسوم می انجامد.