چکیده: زمانی که درزها در روسازی بتنی با فواصل بزرگتر اجرا شوند یا روسازی تحت بارگذاری سنگین قرار گیرد استفاده از (میله ی داول بار) در محل درزهای انقباض و درز های اجرایی امکان انتقال بار را فراهم می کند. میله‌های داول، ابزاری برای انتقال بار در بین دال‌ روسازی‌های بتنی می باشند. در این تحقیق دو درز مورد بررسی قرار گرفت که یکی با داول بار و دیگری بدون داول بار (پلکانی) ساخته شد. با مروری بر کارهای گذشته، تقریباً می توان گفت که تاکنون در ایران تحقیق میدانی-آزمایشگاهی درزمینه جایگزین مناسبی برای داول بارها انجام نشده است. در این پایان نامه با ساخت سه دال بتنی و اجرای دو نوع درز انبساط با داول بار و بدون داول بار (پلکانی) این دو نوع درز از لحاظ ضریب انتقال بار (LTE) در روسازی با بستر خشک و روسازی با بستر اشباع به وسیله دستگاه افت وخیز سنج ضربه ای(PFWD) با هم مقایسه شدند. در درز بدون داول بار برای افزایش ظرفیت برشی، درز بصورت پلکانی اجرا شد. نتایج نشان داد انتقال بار در درز با داول بار در بستر خشک بسیار مطلوب است ولی در بستر نسبتاً اشباع با کاهش حدود 9 درصدی مطلوب نمی باشد. همچنین انتقال بار در درز بدون داول بار (پلکانی) نسبت به درز باداول بار با بستر خشک حدوداً 2 درصد کمتر است ولی در حالت نسبتاً اشباع عملکرد بهتری نسبت به درز با داول بار دارد.