چکیده: استفاده از دشمنان طبیعی نقش موثری در کاهش خسارت شته ها دارد. هدف این تحقیق بررسی پتانسیل کنترل بیولوژیک شته ها با استفاده از پارازیتوییدهای آنها در شهرستان نیشابور بود. زیرا استفاده بی رویه از سموم شیمیایی ضمن افزایش هزینه های تولید و ایجاد مشکلات بهداشتی و زیست محیطی، سبب ایجاد مقاومت در شته ها شده است. شته ها در طبیعت مورد حمله ی تعداد زیادی از دشمنان طبیعی شامل شکارگرها، پارازیتوئید ها و عوامل بیماریزا قرار می گیرند. که در این راستا شناسایی گونه ها و تنوع زیستی زنبورهای پارازیتویید آن ها دارای اهمیت زیادی است. براساس نمونه برداری های انجام شده طی سال 1399 تا 1400 در شهرستان نیشابور، در مجموع بیش از 100 نمونه حاوی شته های پارازیته شده جمع آوری شد که شامل چهار جنس Aphidius ,Adialyts ,Binodoxys ,Lysiphelebus و هفت گونه L.confusus, L.fabarum A.ambiguus ,A.salicaphis, B.angelicae, A.smithi, A.matricariae بود. در این میان گونه ی Lysiphlebus fabarum با فراوانی بیش از 30 درصد به عنوان گونه ی کاملا غالب، گونه های Lysiphlebus confuses و Binodoxys angelicae با فراوانی بین 30 -10 درصد به عنوان گونه های غالب و گونه های Adialytus salicaphis و ambiguous Adialytus با فراوانی بین 10 -5 درصد به عنوان گونه ای نیمه غالب شناخته شده اند. در شاخص شانون واینر گونه ی L.fabarum دارای بیشترین فراوانی یکسان می باشد. در شاخص سیمپسون بیشترین تنوع را گونه ی B.angelicae دارا می باشد و در شاخص مارگلف بیشترین غنا را گونه ی L.confusus دارا می باشد. در هر سه شاخص ،پوشش گیاهی زمین زراعی برتری قابل توجهی به دو پوشش دیگر دارد. در بین پوشش ها و اقلیم ها بیشترین فراوانی در پوشش زمین زراعی و کمترین در پوشش مرتع بوده است.