چکیده: زبان آموزانی که زبان انگلیسی را با روش صوتی – زبانی آموزش دیده اند دانش عمیقی از گرامر دارند، اما این دانش و تجربه را برای برقراری ارتباط با دیگران به طور فصیح نمی توانند استفاده بکنند. بنابراین یک تغییر به سمت روش آموزش زبان ارتباطی بوجود آمد. این تغییر مشکل سلاست کلام را حل کرد اما یک اثر ناخواسته داشت . اگرچه زبان آموزان زبان انگلیسی را به راحتی میتوانستند صحبت بکنند اما اشتباهات زیادی هم مرتکب می شدند.آنها مهارت ارتباطی خوبی داشتند اما از لحاظ مهارت زبان شناختی ضعیف بودند. علت این مشکل نادیده گرفتن گرامر توسط معلم ها در روش آموزش زبان ارتباطی بود. هدف این تحقیق، آشکارسازی تکنیک هایی می باشد که معلم های زبان انگلیسی در آموزش زبان ارتباطی برای تدریس گرامر استفاده می کنند. این تکنیک ها از اظهارات و تجارب دوازده معلم زبان انگلیسی در تدریس گرامر توسط روش آموزش زبان ارتباطی استخراج شده اند . دیدگاه معلمها نسبت به تدریس گرامر به صورت تئوری توسط مصاحبه نیمه ساختار یافته الگو برادری شدند.به علاوه، روش دیگری به نام یادداشت برداری جهت جمع آوری نتایج مورد نظر و نتایج مربوطه مورد استفاده قرار گرفت. درنهایت اظهارات شرکت کنندگان بر اساس روش تجزیه و تحلیل داده ها در روش تحقیق سازه گرایی، مورد تجزیه و تحلیل واقع شدند. تمام تکنیک های آشکار شده تحت دو بعد آموزش به روش جدید و آموزش به روش سنتی بدست آمده اند. تکنیک های مختلف زیادی که تحت تاثیر بعد آموزش به روش جدید بوده اند همان تکنیک هایی هستند که بیشتر معلم های زبان انگلیسی نسبت به مهارت و تجربه خودشان در تدریس گرامر در سال های اخیر استفاده می کردند.