چکیده: برنامه ریزی های توسعه ساحلی در سال‌های اخیر به واسطه رشد جمعیت و تجارت میان کشورها نقش پررنگ تری را از آن خود کرده است. از این رو با طراحی شهرها و محل‌های اقامتی، تفریحی، گردشگری و تجاری می توان شهرهای ساحلی را به سمت دریا توسعه داد و رونق آن ها را سبب شد. خانه های شناور در اشکال مختلفی وجود دارند و دارای گونه‌های متفاوتی از لحاظ ساخت بستر هستند. برخی با ایجاد صندوق‌های پر از هوا است(به دام انداختن هوا) و برخی با کنار هم قرار دادن تخته‌های پلی‌استایرن و برخی دیگر با روش های ابتدایی (مانند شناوری قایق ها) توانسته‌اند به شناور سازی ایده های خود در خصوص تشکیل این شهرها کمک کنند. شهرسازی بر روی آب به واسطه تزلزل آن می بایست همواره با مسائل ایستایی و دینامیکی همراه باشد. در نمونه کوچک می توان به کشتی اشاره کرد که موج با برخورد به دماغه آن به دو نیم تقسیم می شود، حال آن‌که اگر همان موج به پهلوی یک کشتی برخورد کند باعث تلاطم آن سازه خواهد شد. از این رو باید ساختار سازه آن نزدیک به دایره یا با فاصله از آب طراحی و برنامه‌ریزی گردد. ساختار‌های شناور از ابتدا برای سکوهای نفتی و سپس برای ارتش ایالات متحده امریکا تحقیق و توسعه پیدا کرد تا سال 1966 در کنگره شهرسازی سیام، کنزو تانکه به همراه تیم خود ایده شهر شناور مدرن را ارائه داد؛ در این طرح خلیج توکیو به عنوان محلی برای اجرای این طرح در نظر گرفته شده بود. شهر به وسیله سازه بسیار بزرگی از دو سمت به خشکی متصل می‌شد و اقامتگاه‌ها به شیوه طراحی ژاپنی به روشی مدرن از سازه اصلی جدا شده بودند. سال‌ها بعد با پیشرفت تکنولوژی و ساخت سکوهای متفاوت صندوقی و یا پنوماتیک که مانند ساختمان‌های بلندمرتبه از میراگرهای لرزه‌ای(ژیروسکوپ) متعادل‌کننده استفاده می‌کردند امکان بکارگیری آن از ایده به واقعیت نزدیک‌تر شد. امروزه تعامل با محیط زیست یکی از اساسی‌ترین چالش‌های طراحان و شهرسازان برای هماهنگی با محیط محسوب می‌شود. در همین پژوهش چالش‌هایی چون سایه‌اندازی بر روی بستر دریا، کاستن از بار امواج دریایی، پس‌آب‌های شهری، زباله‌های دریایی و همچنین مخاطرات محیطی زندگی در دریا دیده شد و برای کاستن از آن‌ها راهکارهایی نظیر استفاده از جنگل‌های حرا با هدف کاستن از بار امواج، پرورش آبزیان و کشاورزی دریایی در محوطه‌های محصور شده به صورت سلسله‌مراتبی با ایجاد تخلخل در سطح و زیر سطح دریا، جمع‌آوری آب باران، استفاده از دستگاه‌های رطوبت‌گیر محیطی، استفاده از گیاهان بومی مناسب آب شور برای کاشت روی سطح سکوها، استفاده از شبکه‌های خورشیدی و همچنین موج‌گیرها برای تولید نیروی الکتریکی، در نظر گرفته شده است. مطالعات انجام شده نشان می‌دهد که ساختگاه انسانی بر روی آب در سواحل خلیج فارس به صورت پایدار با عواملی چون کاشت جنگل‌های حرا(مانگرو) شامل دو گونه Avicenna marina و Rhizophora mucronate به صورت دست‌کاشت در محل‌های مشخص شده و همچنین ایجاد قفس‌های پرورش آبزیان دریایی می‌تواند برای کاستن از بار امواج موثر باشد. بعلاوه استفاده از تکنولوژی‌های مختلف موج‌شکن و یا ایجاد برخی از امکانات تولید انرژی می‌تواند در تثبیت محل اسکان موثر باشد. :