چکیده: جنگ یکی از پیچیده ترین پدیده های اجتماعی است که به طور مستقیم تأثیر مخربی بر کالبد محیط می گذارد. یکی از ابعاد قابل بررسی جنگ، بعد تجسمی آن است که با استفاده از تبیین مفهوم صحنه شکل می گیرد. در واقع صحنه ی جنگ ناظر بر کیفیت تجسم یافته ی جنگ به عنوان یک پدیده ی چند بعدی می باشد. از سویی بخش قابل توجهی از شکل گیری صحنه وابسته به معماری است. بنابراین با هدف کسب شناخت جدیدی از رابطه ی جنگ و معماری به تحلیل و بررسی "معماری جنگ" با اتکا به مفهوم صحنه پرداخته می شود. به این منظور از روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر تحلیل تجسمی استفاده شده است. تحلیل تجسمی انجام شده متکی به شناخت عناصر معماری جنگ است که در قالب های تجسمی نقطه، خط، سطح، حجم و عناصر جدایی ناپذیر آن قرار می گیرند. از عکس های جنگ (در فاصله ی سال های 1945-1914) به عنوان شیوه ی تماس با متن در انطباق با اجزاء نظریه ارتباطی یاکوبسن استفاده شده است. بررسی انجام شده نشان می دهد کیفیت جدیدی از حضور انسان در معما ری صحنه ی جنگ به وجود آمده است که حکایت از تغییری در ماهیت جنگ دارد. حضور طرفین جنگ با اتکا به ابزارمندی و جنگ افزارهای جدید واجد کیفیتی انتزاعی در کنار حضور فیزیکی در صحنه شده است که در نهایت به کاهش محتوای انسانی منجر می شود.