چکیده: روند توسعه و تغییر در جوامع امروزی ساختمان‌ها را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. به طوری که فرسودگی و زوال آنها اجتناب ناپذیر است و در نهایت می‌توانند به علت متروک ماندن، برای هدف اصلی خود، نامناسب شوند و یا به علت تغییر در تقاضای خدمات آنها، زائد محسوب شوند. در این شرایط عدم پاسخگویی کاربری اولیه آن‌ها به شرایط فعلی امری طبیعی است. بنابراین امکان بهسازی و استفاده مجدد همراه با ایجاد کاربری متفاوت جهت انطباق با شرایط و نیازهای جدید مطرح می‌شود. ساختمان‌ها و میراث صنعتی برجا مانده در دل هسته‌های شهری؛ ناشی از سیاست صنعت زدایی از پیکره محیط‌های شهری در سال‌های اخیر در کشور؛ یکی از همین عرصه‌هاست. حفظ و بقاء چنین محدوده‌هایی به عنوان نمادی از سابقهٴ تجدد گرایی در ایران و میراث صنعت گذشته، تحت عنوان میراث صنعتی عصر معاصر را به گذشته پیوند می‌دهد و روح مکان را در حفظ این پیوند، تقویت می‌کند و می‌تواند در زمرهٴٴٴٴ فضاهایی با تجربهٴٴ خاطرات جمعی محسوب گردد. در عین حال، احیای کالبدی و تغییر ساختار عملکردی، انطباق میراث‌های صنعتی با نیازها و الزامات جامعهٴ امروز و همچنین تجدید حیات اقتصادی از طریق ایجاد کاربری‌های جدید برای سودآوری ساختمان‌های صنعتی موضوعاتی است که در ارتباط با میراث صنعتی مطرح گردیده است. در این راستا و با توجه به این مقوله مهم، این پژوهش بر پایه شناخت پتانسیل‌های بالقوه موجود در میراث صنعتی و به صورت موردی سیلوی قدیم شهر شیراز به عنوان یکی از نمونه‌های ارزشمند معماری صنعتی کشور و استفاده مجدد از این میراث صنعتی به منظور تأمین زمینه‌های حفاظت و جلوگیری از، از بین رفتن هویت این مجموعه ارزشمند صنعتی – تاریخی می‌باشد. بدین منظور این رساله ضمن بررسی تئوری‌های موجود در زمینه انطباق ساختمان‌ها، علل و عوامل نیاز به انطباق را مورد بحث قرار داده و با تکیه بر مدل‌های تصمیم‌گیری به تعیین پتانسیل استفاده مجدد از بنای سیلوی قدیم شهر شیراز و تعیین کاربری مناسب جایگزین برای استفاده مجدد از این میراث صنعتی می‌پردازد و در نهایت، طرح استفاده مجدد تطبیقی از آن را ارائه خواهد کرد.