چکیده: با توجه به افزایش روزافزون و چشم گیر افراد دارای معلولیت، کمک به این قشر مورد اهمیت قرار گرفته است. به این منظور معماری به عنوان بخش جدایی ناپذیر و تاثیرگذار بر انسان وظیفه دارد تا محیط مناسبی برای افراد فراهم آورد. با وجود پژوهش های گسترده‌ای در زمینه مناسب سازی برای افراد دارای معلولیت، پذیرش یافته‌های ترکیبی و درک چند اصطلاحی مناسب سازی در مسکن چالش‌برانگیز شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی و دسته بندی سیستماتیک ادبیات موجود و ارائه چهارچوب مفهومی مناسب سازی مسکن برای افراد دارای معلولیت می‌باشد. روش این پژوهش، کیفی است که از روش هفت مرحله‌ای فرا ترکیب سندلوسکی و بارسو به ‌منظور بررسی نظام‌مند متون استفاده ‌شده است. جهت حصول این هدف کلیه پژوهش های موجود در سه پایگاه علمی Google Scholar، ProQuest و ScienceDirect با کلیدواژه های مرتبط که بین سال های 2013 تا 2023 منتشر شده به بررسی نکات مناسب سازی مسکن پرداخته شده است. با بررسی نظام‌مند، تعداد 32 مقاله جهت بررسی نهایی برگزیده شد. نتایج نشان داد جهت بهبود کیفیت زندگی افراد دارای معلولیت توجه به ویژگی و نیازهای ویژه آنان در طراحی بسیار حائز اهمیت است. براساس یافته ها مشخص گردید که معلولیت ها را می توان در سه دسته کلی جسمی، ذهنی- روانی و حسی تقسیم کرد. در طراحی و مناسب سازی مسکن برای افراد دارای معلولیت عواملی نظیر دسترس پذیری، کنترل حواس، آسایش، ایمنی، کارآمدی، ادراک و خوانش فضایی، روشنایی و رنگ تاثیرگذار تلقی شدند.