چکیده: هدف از انجام پژوهش حاضر سنجش و بررسی کارایی نسبی بیمارستانهای دولتی و خصوصی شهر مشهد با رویکرد تحلیل پوششی داده ها به منظور بررسی تاثیر نوع مالکیت بر کارایی است. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و نحوه جمع آوری اطلاعات به صورت توصیفی-میدانی می باشد. در این پژوهش کارایی بیست و یک بیمارستان اعم از دوازده بیمارستان دولتی و نه بیمارستان خصوصی تعیین شده ، بیمارستانهای ناکارا و بیمارستانهایی که در مرز کارایی قرار گرفته اند، مشخص می شوند. بدین منظور به طور همزمان دو روش BCC و CCR ورودی- محور اصلاح شده تحلیل پوششی داده ها (DEA) جهت انجام بررسی انتخاب می شوند. سه عامل "تعداد پرسنل کادر پزشکی" ، "تداد پرسنل کادر پرستاری" و " تعداد تخت فعال" به عنوان عوامل نهاده ای و سه عامل "تخت- روزاشغال کل" ، "تعداد اعمال جراحی" و "تعداد مراجعین سرپائی" به عنوان عوامل ستانده ای انتخاب شده اند. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار DEA-Solver که یکی از نرم افزارهای کاربردی و جامع در زمینه تحلیل پوششی داده ها می باشد، انجام شده است. پس از تجزیه و تحلیل داده ها، مقادیر کارایی نسبی تمام واحدها با بازده به مقیاس ثابت و بازده به مقیاس متغیر مشخص می گردد. بر این اساس در حالت بازده به مقیاس متغیر تعداد چهار بیمارستان و در حالت بازده به مقیاس ثابت دوازده بیمارستان در مرز کارایی قرار گرفتند. میانگین کارایی فنی برابر با 0/75 ، کارایی تخصیصی برابر با 0/894 و کارایی مقیاس برابر با 0/757 تعیین شدند. نحوه الگوبرداری واحد های ناکارا از واحدهای مرجع نیز به تفصیل توضیح داده خواهد شد. در نهایت بیمارستانهای کارا با دو روش رتبه بندی خواهد شد. براین اساس نتیجه گیری می شود که بیمارستانهای دولتی دارای کارایی نسبتا" بالاتری نسبت به بیمارستانهای خصوصی هستند و خصوصی سازی در بخش درمان و بهداشت به طور کارا عمل نکرده است.