چکیده: در این پژوهش به بررسی رابطه غیرخطی بین نوع قرارداد استخدامی و بهره‌وری نیروی کار در ادارات دولتی استان های منتخب ایران (مرکزی، سمنان، گیلان، همدان، کهگیلویه و بویراحمد، کردستان، سیستان و بلوچستان، مازندران، یزد و تهران) در دوره زمانی1390-1385 با رهیافت مدل رگرسیون انتقال ملایم داده‌های تابلویی، (PSTR) پرداخته شده است. بر اساس اکثر مطالعات انجام شده در این زمینه عوامل اصلی که بر بهره‌وری مؤثر هستند را می‌توان دستمزد، سطح تحصیلات و نوع قرارداد استخدامی برشمرد. اکثر مبانی نظری و پیشینه‌های موجود نشان دهنده این امر هستند که با افزایش سطح تحصیلات، دستمزد و قراردادهای استخدامی رسمی، بهره‌وری نیز افزایش می‌یابد. اگر m=1، متغیر PSTR بر دو رژیم حدی مرتبط با مقادیر کمتر و بیشتر از متغیر انتقال 〖OEC〗_(i,t) در مقایسه با حد آستانه‌ای c_1 دلالت دارد و رژیم اول مقادیر کمتر از متغیر انتقال و رژیم دوم مقادیر بیشتر از متغیر انتقال است. نتایج نشان دهنده این است که متغیر قراردادهای رسمی بر بهره‌وری نیروی کار در هر دو رژیم اثر مثبت داشته و با افزایش قراردادهای رسمی بهره‌وری نیز افزایش می‌یابد. با افزایش یک درصد در قراردادهای رسمی، بهره‌وری در رژیم‌های اول و دوم به ترتیب به میزان 2.8 و 2.1 درصد افزایش می‌یابد. با توجه به نتایج برآورد مدل، فرضیه پژوهش مبنی بر « هرچه نسبت کارگران رسمی از کل کارگران در ادارات دولتی استان‌های منتخب بیشتر شود، بهره وری نیروی کار افزایش می‌یابد. » تأیید می‌شود. همچنین هرچه سطح تحصیلات افراد بالاتر باشد موجب افزایش بهره‌وری می‌گردد و بودجه نیز در رژیم اول اثر مثبت بر بهره‌وری داشته و در رژیم دوم اثر آن منفی و بی معنی بوده است. با توجه به نتایج حاصل از برآورد مدل توصیه می‌گردد افرادی که دارای سطح تحصیلات بالاتر هستند قراردادهای آنان را از حالت غیررسمی به حالت رسمی تبدیل کرد تا به تبع آن بهره‌وری در ایران افزایش یابد. واژگان کلیدی: