چکیده: چاقی و اضافه وزن یکی از معضلات جوامع بشری محسوب می گردد که به عوامل متعددی وابسته است. با این حال برای پیشگیری و یا رفع این معضل می توان از فواید فعالیت بدنی کمک گرفت. شنا یکی از جمله رشته های ورزشی است که در کنار مفرح بودن می تواند به افزایش کالری مصرفی و در کنار آن به داشتن وزن مطلوب کمک کند. از آنجایی که مطالعات محدودی به مقایسه‌ی دو نوع شنای پرشدت و کم شدت پرداخته شده است، بنابراین هدف پژوهش پیش رو مقایسه ی تاثیر دو نوع شنای پرشدت و کم شدت بر پاسخ میزان اشتها ومقادیر برخی هورمون های مرتبط در زنان شناگر دارای اضافه وزن می باشد. مواد و روش ها: جامعه آماری این پژوهش زنان ناجی دارای اضافه وزن شهرستان نیشابور بودند. واجدین شرایط مطابق با معیارهای ورود این مطالعه که شامل شاخص توده بدنی بین 25 تا 30، سن بین 30 تا 45 سال، سالم و بدون بیماری خاص بود در مجموع 15 نفر انتخاب شدند که یک نفر انصراف داده و با 14 نفر پژوهش انجام شد.آزمودنی ها به دو گروه تصادفی متقاطع تقسیم شدند و در فاز فولیکولی چرخه ی قاعدگی (بین 5-11 روز بعد قاعدگی )در دو جلسه ی مجزا با فاصله ی حداقل 72 ساعت بین دو تمرین به ورزش شنا پرداختند. آزمودنی ها در ساعت 30/7 صبح و در حالت ناشتا(9 ساعت) به محل آزمون وارد شدند ،پس از صرف صبحانه ی استاندارد (20% نیاز روزانه )در ساعت 8 صبح، 60 دقیقه استراحت کرده و پس از آن تمرین پر شدت و یا کم شدت خود با توجه به تقسیم اولیه انجام دادند. تمرین پرشدت 6 بار شنای 50 متر با حداکثر سرعت ، شنا و استراحت 5 دقیقه در مجموع حدود 30 دقیقه و تمرین کم شدت، شنای مداوم 1000 متر در حدود 30 دقیقه بود پس از آن 60 دقیقه استراحت کردند و سپس اجازه در خواست نهار را داشتند و همچنین آزمودنی ها مکلف بودند تا ساعت 2 در محل آزمون حضور داشته و حق ترک محل را نداشتند. پرسشنامه اشتها[(اشتهای آزمودنیها )گرسنگی، پری، سیری و میل به غذا( با مقیاس آنالوگ بصری اشتها) VAS( ] قبل صبحانه ، قبل تمرین ، بعد تمرین یک ساعت بعد تمرین و در زمان در خواست نهار توسط آزمودنی ها تکمیل شد. فاکتور های شیمیایی شامل : هورمون گرلین و لاکتات بود که قبل از تمرین، بعد تمرین و زمان درخواست نهار انجام شد و در نهایت داده های بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری آنالیز شدند. نتایج: میزان گرلین در شنای کم شدت در زمان دوم خونگیری کاهش معنی داری داشت(05/0 >p )اما در شنای پرشدت معنی دار نبود. احساس گرسنگی و پری در زمان فعالیت کم شدت معنی دار بود(05/0 >p ) اما در مورد احساس سیری و میل به خوردن در هیچ یک از روز های فعالیت معنی دار نبود. میزان لاکتات نیز در هیچ یک از دو روز تمرینی معنی دار نبود و نیز مقایسه کالری دریافتی در وعده نهار بین دو روز پرشدت و کم شدت هم معنی دار نبود. نتیجه گیری: به نظر می رسد شنای کم شدت در مقایسه با شنای پرشدت برمقادیر گرلین و کاهش اشتها تاثیر دارد و در عین حال با توجه به عدم تمایل به مصرف بیشتر غذا در وعده نهار می تواند گزینه مناسبی باشد که می توان آن را به عنوان روشی برای کاهش وزن به کار برد.