چکیده: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر اوقات فراغت جدی بر رضایت از زندگی معلولان ورزشکار با نقش میانجی حمایت اجتماعی و شادکامی بود. روش پژوهش به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر شیوۀ جمع‌آوری داده‌ها توصیفی-پیمایشی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش معلولین ورزشکار خراسان رضوی بودند. برای انتخاب نمونه از روش نمونه‌گیری در دسترس استفاده گردید و ۲۰۵ پرسش‌نامه تکمیل شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسش‌نامه‌های استاندارد اوقات فراغت جدی گولد و همکاران (۲۰۰۸)، پرسش‌نامه رضایت از زندگی داینر و همکاران (۱۹۸5)، پرسش‌نامه حمایت اجتماعی زیمت و همکاران (۱۹۸۸) و فرم‌کوتاه پرسش‌نامه شادکامی اکسفورد، هیلز و آرگیل (2002) بود. روایی صوری و محتوایی پرسش‌نامه‌ها با نظر ۱۰ تن از اساتید مدیریت ورزشی تأیید گردید. روایی سازه پرسش‌نامه‌ها نیز مورد تأیید قرار گرفت. به‌منظور تعیین پایایی ابزار پژوهش از آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها به روش مدل‌سازی معادلات ساختاری در نرم‌افزار پی ال اس انجام شد. نتایج حاصل از تجزیه ‌و تحلیل دادههای پژوهش نشان داد که اوقات فراغت جدی بر رضایت از زندگی معلولان تأثیر مثبت و معناداری می‌گذارد. اوقات فراغت جدی بر حمایت اجتماعی معلولان تأثیر مثبت و معناداری می‌گذارد. اما، حمایت اجتماعی بر رضایت از زندگی معلولان تأثیر معناداری ندارد. همچنین، اوقات فراغت جدی بر شادکامی معلولان تأثیر مثبت و معناداری می‌گذارد. شادکامی نیز بر رضایت از زندگی معلولان تأثیر مثبت و معناداری می‌گذارد. به علاوه، حمایت اجتماعی در ارتباط بین اوقات فراغت جدی و رضایت از زندگی معلولان نقش میانجی ایفا نمی‌کند. شادکامی در ارتباط بین اوقات فراغت جدی و رضایت از زندگی معلولان نقش میانجی دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که شرکت در فعالیت های فراغت جدی می تواند باعث افزایش حمایت اجتماعی و شادکامی و درنتیجه باعث ارتقاء رضایت از زندگی معلولان ورزشکار شود.