چکیده: زمینه و اهداف: افسردگی ناشی از دیابت از عمده دلایل کاهش کیفیت زندگی می‌باشد. با این‌حال، بیماران افسرده مبتلا به دیابت نوع‌2، می‌توانند از فواید متعدد فعالیت‌بدنی منظم در جهت بهبود وضعیت روانشناختی و متابولیک خود، بهره‌گیرند. از‌آنجایی که مطالعات اندکی به بررسی اثر فعالیت‌بدنی منظم طولانی‌مدت بر دیابت و افسردگی ناشی از آن پرداخته‌اند، بنابراین هدف پژوهش پیش‌رو بررسی تاثیر تمرین ترکیبی بر سطوح پایه BDNF و شاخص‌افسردگی در زنان افسرده مبتلا به دیابت نوع2 می‌باشد. مواد و روش‌ها: جامعه آماری پژوهش حاضر زنان یائسه افسرده مبتلا به دیابت نوع2 می‌باشند که در مرکز دیابت شهر شاهرود دارای پرونده پزشکی بوده و عضو انجمن دیابت این مرکز نیز بوده‌اند. با بررسی پرونده های موجود، از میان واجدین شرایط مطابق با معیار های ورود این مطالعه، در مجموع 34 نفر انتخاب شده و به‌صورت تصادفی در دو گروه: تمرین (17 نفر) با میانگین سنی 3/6 ± 6/60 ، شاخص توده بدن 3/1 ± 2/30 و قندخون ناشتا 1/15 ± 4/161 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر) و کنترل(17نفر) با میانگین سنی 4/6 ± 6/60 و شاخص توده بدن 2/1 ± 9/29 و قندخون ناشتا 1/16 ± 1/169 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر) طبقه بندی شدند. پروتکل تمرین شامل 12 هفته تمرینات ترکیبی، 3 جلسه در هر هفته و هر جلسه مجموعا 95 دقیقه فعالیت‌ورزشی بود (20دقیقه دویدن بر روی تردمیل با شدت 50-75 % ضربان قلب ذخیره و همچنین 40 دقیقه تمرینات مقاومتی با شدت 50-75 % RM1 به‌صورت فزاینده به اضافه تمرینات کششی گرم‌کردن و سردکردن) نمونه خون آزمودنی‌ها، قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، در حالت ناشتا، جهت اندازه‌گیری فاکتورهای بیوشیمیایی گرفته‌شد. سطوح پایه BDNF به روش الایزا اندازه‌گیری شد. همچنین، از پرسشنامه بک جهت تعیین میزان تغییر سطح افسردگی آزمودنی‌ها، قبل و پس از طی دوره تمرین، استفاده شد. در نهایت داده‌های بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری کولموگروف اسمیرنوف، تی‌وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح معنی‌داری 05/0>P آنالیز شدند. نتایج: درصد چربی و شاخص‌افسردگی آزمودنی‌های گروه‌تمرین، هم نسبت به پیش‌آزمون و هم در مقایسه با گروه‌کنترل کاهش معنی‌داری داشته‌است(05/0>P ). علاوه‌بر این، نتایج نشان‌داد سطوح پایه BDNF نیز، افزایش معناداری نسبت به گروه‌کنترل، پس از طی دوره تمرین، داشته‌است (05/0>P ). نتیجه گیری: در مجموع به‌نظر می‌رسد تمرینات ترکیبی بتوانند با اثرگذاری بر عوامل بیوشیمیایی از جمله BDNF و همچنین فاکتورهای متابولیک مرتبط با دیابت، ضمن بهبود اختلالات متابولیک ناشی از دیابت، باعث کاهش معنادار سطوح افسردگی نیز شوند. با این‌حال، با توجه به دوره کوتاه پروتکل تمرین در این مطالعه و همچنین تحقیقات اندک در این زمینه، نیاز است یافته‌های این پژوهش در تحقیقات آتی مورد بررسی بیش‌تر قرارگیرند.