چکیده: هدف: هدف از تحقیق حاضر، تأثیر یون های منفی هوا بر پاسخ های هوازی و بی هوازی دانشجویان فعال بود. روش: این تحقیق از نوع توسعه ای، به صورت کنترل شده تصادفی با طرح گروه متقاطع بود. نمونه آماری این پژوهش را دختران و پسران فعال، با میانگین سنی (0/61±22/70سال) و شاخص توده بدنی( Kg/m21/59±0/74) تشکیل دادند. جهت اجرای طرح متقاطع افراد به‌صورت تصادفی در دو شرایط یون و بدون یون که در هر حالت ۲۰ نفر شامل ۱۰ دختر و ۱۰ پسر، قرار داشتند تقسیم شدند. آزمودنی‌ها به مدت ۱ ساعت در اتاق ایزوله‌ای با غلظت ۱۰۰،۰۰۰یون در هرسانتی متر مکعب قرار گرفتند. سپس تست وینگت با فاصله ۱ هفته (جهت پاکسازی یون) در دو حالت یون و بدون یون اجرا شد. آزمون بروس هم به همین روال اجرا گردید. در پایان برخی از شاخص‌های عملکرد هوازی و بی هوازی افراد از جمله حداکثر اکسیژن مصرفی، اوج توان، متوسط توان، حداقل توان و شاخص خستگی در دو حالت قرارگیری در معرض یون و بدون یون، اندازه گیری و ثبت شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون شاپیرو ویلک برای تعیین طبیعی بودن داده‌ها و از آزمون T همبسته جهت تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای پارامتریک و آزمون ویلکاکسون برای متغیرهای غیرپارامتریک استفاده شد. سطح معنی داری برای تمام تحلیل های آماری p<=۰/۰۵ در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته ها نشان داد، حداکثر اکسیژن مصرفی بعد از مداخله افزایش معناداری یافت اما در سایر پارامترهای اندازه گیری شده اختلاف معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد، یون های منفی هوا تأثیر بیشتری بر عملکرد هوازی نسبت به بی هوازی دارند.