چکیده: در سال های اخیر ذخیره سازی دی اکسیدکربن به یکی از اساسی ترین رویکردهای کشورهای در حال توسعه جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تبدیل شده است. دی اکسیدکربن در ساختارهای نمکی، میادین نفت و گاز تخلیه شده و لایه های غیر قابل استخراج زغالسنگی ذخیره می گردد. مطابق با بررسی های صورت گرفته در این پایان نامه، فاصله ی ساختار مورد بررسی تا منبع منتشرکننده ی دی اکسیدکربن، اولویت اول جهت انتخاب ساختار مناسب به منظور ذخیره سازی گاز دی اکسیدکربن است. پس از آن ضخامت و عدم وجود گسل در پوش سنگ پارامترهای تعیین کننده و ضروری می باشند. ظرفیت ذخیره ی مخزن در رتبه ی بعدی قرار گرفته است. پارامترهای تراوایی، ضخامت مخزن، فشار، تخلخل و عمق از اهمیت کمتری نسبت به سایر پارامترها برخوردار بوده و در جایگاه های آخر قرار گرفته اند. در این پایان نامه با توجه به داده های موجود از منطقه ی غرب ایران و همچنین استفاده از فرآیند تحلیل سلسله مراتبی، بررسی های لازمه برروی 10 تاقدیس موجود در غرب کشور انجام شده است و در نهایت این تاقدیس ها به ترتیب اهمیت، اولویت بندی شده اند. نتایج به دست آمده نشان دهنده ی آن است که تاقدیس انجیر مناسب ترین ساختار جهت ذخیره سازی دی اکسیدکربن می باشد. پس از آن ساختارهای دیره، گوار و دارابادام در اولویت دوم ذخیره سازی قرار گرفته اند. همچنین در انتها تاقدیس ویزنهار با توجه به ویژگی های نامناسب آخرین اولویت جهت ذخیره سازی گاز دی اکسیدکربن می باشد.