چکیده: عوامل متنوعی می‌توانند بر نشست اطراف تونل مؤثر باشند. آگاهی از میزان تأثیر هر یک از پارامترهای ذکرشده و انجام اقدامات پیشگیرانه مؤثر می‌تواند از ایجاد صدمات و خسارات احتمالی جلوگیری کند و یا به کاهش آن منجر شود. در اکثر مطالعات پیشین رفتار شاتکریت با المان پلیت و با سختی ثابت در طول تحلیل در نظر گرفته‌شده است حال‌آنکه گیرش و رفتار تابع زمان شاتکریت اثرگذار بر مقاومت هستند. در این پژوهش با مطالعه و شبیه سازی تونل امیرکبیر تهران به بررسی رفتار لانینگ با روش المان پلیت و مدل رفتاری بتن پرداخته شده است. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از مدل رفتاری بتن می تواند تا 20 درصد به کاهش نشست های تاج تونل در حین تحلیل و تحت شرایط ثابت منجر شود و تطابق بهتری را با واقعیت داشته باشد. از سوی دیگر کاهش نسبت بتن یک روزه به 28 روزه، می‌تواند باعث افزایش نشست های اطراف تونل تا 58 درصد و نیز افزایش بالازدگی کف گود تا 110 درصد شود. همچنین در اعتبار سنجی انجام شده و مقایسه مدل سازی با نتایج مانیتورینگ در مقطع وسط مدل سازی در سه حالت مشخص شد که دو مدل پلیت به نوعی محافظه کارانه هستند و مدل رفتاری بتن رفتاری مشابه واقعیت را نشان میدهد و طبق برسی های انجام شده زمان حفر کامل طاق نشست 14.16 میلیمتر و بعد از حفر کامل تونل مقدار 23.76 میلیمتر را نشان میدهدکه نزدیک به نتایج مانیتورینگ است.