چکیده: ساز ه های فضاکار امروزه جایگاه بسیار ویژه ای را در بین سازه ها و در مهندسی سازه و البته در معماری باز کرده اند. چراکه این سازه ها دارای ویژگی های منحصربه فردی هستند که آنها را از سایر سازه ها متمایز می سازد. سیستم های تنسگریتی نوع خاصی از سازه های فضاکار می باشند که در آنها از کابل به عنوان جایگزین اعضای کششی استفاده می شود، مجموعه ای از المان های کششی و فشاری در یک حالت خود متعادل مونتاژ می شوند که به موجب آن پایداری و سختی سیستم را فراهم می کنند. مطالعه سازه های تنسگریتی به لحاظ برخی ویژگی ها از دیگر سازه های معمول فضاکار متمایز می باشد. از جمله این ویژگی ها می توان به 1) لزوم اعمال خود تنیدگی برای ایجاد سختی 2) عدم وجود سخت شدگی کرنشی برای اعضای کششی بعد از ناحیه ی پلاستیک 3) امکان شل و سفت شدن اعضای کششی. در این تحقیق، پس از معرفی سازه های فضاکار، به معرفی سازه های تنسگریتی به عنوان نوع خاصی از سازه های فضاکار پرداخته و اصول و مفاهیم اساسی این سازه ها مطرح شد و روش تحلیل مناسب برای سازه های تنسگریتی(غیرخطی هندسی و مصالح) درنظرگرفته شد، در ادامه با در نظرگرفتن ملاحظات معماری، بافتار مناسب برای پل عابر پیاده تنسگریتی انتخاب و ساختار مورد مطالعه ارائه گردید، پس از مدلسازی هندسی و عناصر محدود، سازه تحت ترازهای مختلف خودتنیدگی و نسبت های مختلف سختی کابل به میله، توسط نرم افزار آباکوس تحلیل شد. نتایج بدست آمده از تحلیل حاکی از آن است که در نسبت سختی کابل به میله ثابت، افزایش ترازهای خودتنیدگی بر سختی اولیه سازه اثر نداشته و بر بار نهایی کمی اثر می گذارد اما در افزایش بار نقطه شروع سخت شدگی و کاهش تغییرمکان نهایی سازه کاملا موثر است. همچنین در تراز خودتنیدگی ثابت، افزایش نسبت های سختی کابل به میله عموما بر بار نهایی اثری نداشته اما سختی اولیه سازه را افزایش می دهد و همچنین در افزایش بار نقطه شروع سخت شدگی و کاهش تغییرمکان نهایی سازه کاملا موثر است. در سیستم دو نوع مکانیزم خرابی کلی و خرابی موضعی بدون فروجهش دینامیکی مشاهده شد. درنهایت با توجه به نتایج بدست آمده از تحلیل ها، راه های جلوگیری از مکانیزم خرابی نامطلوب(کلی)و میل به مکانیزم خرابی مطلوب(موضعی) ارانه شده است.