چکیده: امروزه یکی از موانع توسعه و گسترش کشاورزی پایدار، کیفیت نامناسب آب آبیاری است. بررسی کیفیت و روند تغییرات کیفی آب زیرزمینی در مدیریت پایدار منابع آب هر منطقه، اهمیت زیادی دارد. بررسی کیفیت آب معمولا مبتنی بر تجزیه شیمیایی و اندازه گیری پارامترهای شیمیایی آب است. اندازه گیری این پارامترها در یک سطح وسیع، هزینه بر و وقت گیر بوده و روش های تخمین گر، مورد نیاز است. از سوی دیگر با توجه به ماهیت زمین آماری این پارامترها، استفاده از تخمین گرهای زمین آماری، ضروری به نظر می رسد. در این تحقیق، کیفیت آب زیرزمینی دشت میامی استان سمنان برای مصارف آبیاری از سال 1382 تا 1394 و با استفاده از تکنیک های زمین آماری، بررسی شد. برای این منظور از میانگین 14پارامتر شیمیایی کیفیت آب شامل سدیم، درصد سدیم، کلر، هدایت الکتریکی، سولفات، کلسیم، منیزیم، بی کربنات، آنیون ها، کاتیون ها، پ هاش، کل جامدات محلول، سختی کل و نسبت جذب سدیم، در بازه زمانی 1394-1382 در 27 حلقه چاه با پراکنش مناسب در دشت استفاده شد. میزان این پارامترها با استانداردهای مختلف آبیاری سنجیده شد و نشان داد که آب های قسمت شرقی دشت در کل دوازده سال مورد بررسی، از نظر طبقه بندی ویلکاکس و استاندارد آبیاری قطره ای و بارانی، در رده نامناسب بوده و میزان چهار پارامتر کلر، منیزیم، کل جامدات محلول و هدایت الکتریکی آن نیز، فراتر از حدود مجاز فائو بوده است. آب های قسمت های میانی و غربی دشت از لحاظ فائو بدون مشکل، از لحاظ طبقه بندی ویلکاکس، متوسط و از لحاظ آبیاری قطره ای و بارانی، محدودیت کم تا متوسط را داشتند. کیفیت نامناسب آب قسمت شرقی و متوسط قسمت های میانی و غربی دشت، توسط شاخص های آبیاری، نقشه های پهنه-بندی و نمودارهای روند زمانی سه قسمت مختلف دشت، نیز تأیید شد. روند زمانی اکثر پارامترهای شیمیایی آب، در این بازه زمانی، افزایشی است و نشان دهنده کاهش روزافزون کیفیت آب زیرزمینی دشت می باشد. همه پارامترهای آب در سطح 99 درصد با یکدیگر همبستگی داشتند و بهترین مدل واریوگرام برازانده شده بر آن ها، مدل کروی و خطی با ساختار مکانی قوی بوده که نشان دهنده ضرورت استفاده از زمین آمار در تحلیل آن هاست.