چکیده: به منظور ارزیابی تاثیر هورمون پرایمینگ بر عملکرد کمی و کیفی سویا در شرایط تنش خشکی، آزمایشی در سال 1395 به صورت اسپلیت پلات و در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار اجرا شد. فاکتور اصلی، تنش خشکی در دو سطح 7 روز آبیاری (عدم تنش) و 14 روز آبیاری (تنش) بود. فاکتور فرعی شامل 7 سطح پرایمینگ هورمونی بود. سطوح پرایمینگ هورمونی شامل شاهد، اسید جیبرلیک در سه سطح 50، 100 و 150 پی پی ام، اسید آبسیزیک در سه سطح 50، 100 و 150 پی پی ام بود. تیمار پرایمینگ قبل از کاشت بذور انجام شد. تیمار تنش بعد از استقرار کامل بوته ها شروع و تا پایان فصل رویش ادامه داشت. در این آزمایش تنش خشکی موجب کاهش ارتفاع ساقه، قطر ساقه، وزن خشک کل و کلروفیل سویا شد. محتوای نسبی آب در شرایط تنش 12.33 درصد کاهش یافت و میزان خسارت به غشاء 11.11 درصد افزایش نشان داد. تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف، وزن هزار دانه و در نهایت عملکرد دانه تحت تنش خشکی کاهش نشان داد. درصد روغن دانه سویا در شرایط تنش 0.9 درصد کاهش یافت و درصد پروتئین 1.82 درصد افزایش نشان داد. پرایمینگ با 100 پی پی ام اسید آبسیزیک و 100 پی پی ام اسید جیبرلیک سبب افزایش ارتفاع سویا شد. کاربرد هورمون پرایمینگ در این تحقیق شاخص سطح برگ و وزن خشک کل سویا را افزایش داد. با کاربرد هورمون اسید آبسیزیک و اسید جیبرلیک به صورت پرایمینگ، میزان نسبی آب افزایش و خسارت به غشاء کاهش نشان داد. عملکرد دانه و اجزای عملکرد شامل تعداد غلاف در بوته، تعداد دانه در غلاف و وزن هزار دانه سویا با هورمون پرایمینگ افزایش نشان داد. درصد روغن دانه با کاربرد هورمون ها 0.31 درصد افزایش یافت. کاربرد هورمون ها در شرایط تنش خشکی از کاهش محتوای نسبی آب و افزایش خسارت به غشاء جلوگیری کرد. هورمون پرایمینگ از کاهش وزن هزار دانه، تعداد دانه در غلاف و عملکرد دانه در شرایط تنش خشکی جلوگیری کرد. در نهایت در محدوده پژوهش انجام شده کاربرد 100 پی پی ام اسید جیبرلیک و 100 پی پی ام اسید آبسیزیک را می توان به عنوان بهترین غلظت معرفی کرد.