چکیده: آبشستگی یکی از مهم‌ترین عوامل تهدیدکننده پایداری تکیه‌گاه‌های پل احداث شده بر رودخانه‌ها می‌باشد. برای جلوگیری از تخریب‌های احتمالی و جبران‌ناپذیر لازم است با بررسی دقیق فرآیند آبشستگی و به‌کارگیری روش‌های مناسب، آبشستگی را کنترل نمود. . وجود تکیه‌گاه پل، باعث تغییر الگوی جریان سیلاب و هدایت جریان به سمت محور رودخانه می‌شود. در موارد زیادی این مسئله باعث تخریب پل و خسارات فراوان مالی و جانی می‌شود. در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی میزان آبشستگی تکیه‌‌گاه پل واقع در سیلاب‌دشت پرداخته شد. بدین منظور از یک سازه آبشکن T شکل با ابعاد و فاصله‌های مختلف (با توجه به مشخصات جریان عبوری هندسه رودخانه) استفاده شد. میزان تأثیر هر یک از پارامترهای طول بال، طول جان و فاصله آبشکن بر آبشستگی تکیه‌گاه مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام تحقیق از یک فلوم آزمایشگاهی با مقطع مرکب به طول 12 متر، عرض 1 متر، و ارتفاع 0.6 متر استفاده شد. آزمایش‌ها با دبی‌های 18، 20 و 22 لیتر در ثانیه، یک نوع دانه‌بندی رسوب یکنواخت با قطر 1 میلی‌متر، انجام شد. نتایج بررسی نشان می‌دهد قرارگیری آبشکن سرسپری در بالادست تکیه‌گاه موجب کاهش 3 تا 90.5 درصدی آبشستگی در تکیه‌گاه پل شده است. همچنین به منظور ارائه رابطه‌ای رگرسیونی برای تخمین آبشستگی در اطراف تکیه‌گاه و آبشکن، آنالیز ابعادی بر روی پارامترهای هیدرولیکی جریان نظیر دبی، عمق جریان، سرعت جریان، پارامترهای هندسی مانند طول تکیه‌گاه، طول جان و بال آبشکن، فاصله آبشکن از تکیه‌گاه و پارامترهای هندسی آبراهه، عرض و عمق کانال اصلی و مشخصات ذرات بستر انجام گرفت.