چکیده: هنگامی که سازه‌ای در بستر رودخانه قرار می‌گیرد، باعث به وجود آمدن تغییراتی در جریان رودخانه می‌شود. این تغییر معمولاً باعث افزایش ظرفیت انتقال رسوب توسط آب شده و در نهایت منجر به آبشستگی خواهد شد. پل‌ها از جمله مهم‌ترین سازه‌های رودخانه‌ای هستند و مساله اصلی آسیب‌پذیری تکیه گاه پل‌ها در سیلاب‌دشت‌، آبشستگی موضعی دماغه آن‌ها می‌باشد. حداکثر عمق آبشستگی یکی از پارامترهای مهم در طراحی است و تعیین عمق آبشستگی از این جهت دارای اهمیت است که بیان‌گر میزان پتانسیل تخریب آب در اطراف سازه است. برای حفظ پایداری پل‌ها در مقابل آبشستگی، نیاز به ‌قرار دادن فونداسیون‌های بزرگ در عمق زیاد می‌باشد که منجر به تحمیل هزینه‌های فراوان در ساخت پل‌ها می‌شود. در این تحقیق به‌منظور کاهش میزان آبشستگی تکیه‌گاه پل در سیلاب‌دشت پیشنهاد می‌شود که از سازه آبشکن محافظ با فاصله و طول بال مشخص استفاده شود. هدف اصلی این تحقیق بررسی حداکثر عمق آبشستگی تکیه‌گاه پل و تأثیر فاصله و طول بال آبشکن محافظ واقع در کانال مرکب بر میزان کاهش آبشستگی می‌باشد. ابتدا آزمایش‌هایی در دبی‌های 18، 20، 22، 24 و 26 لیتر بر ثانیه در شرایط بدون لحاظ نمودن آبشکن (شاهد) انجام گرفت و سپس با احداث آبشکنی از نوع نفوذناپذیر، صلب، غیر مستغرق، عمودی و T شکل با نسبت های تقارن‌ 0/2، 0/5، 2 و 5 برای بال آبشکن، در فواصل 9، 18، 27، 36 و 45 سانتی‌متر از تکیه‌گاه، آزمایش‌ها در دبی‌های مذکور تکرار شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که با افزایش فاصله آبشکن از تکیه گاه و افزایش نسبت تقارن طول بال آبشکن، حداکثر عمق آبشستگی کاهش می یابد. افزایش دبی نیز منجر به گسترش طول و عرض حفره آبشستگی می گردد. هم‌چنین در نهایت رابطه‌ای برای تعیین حداکثر عمق آبشستگی اطراف تکیه‌گاه در شرایط مختلف ارائه شده است.