چکیده: این پژوهش به منظور بررسی اثر کاربرد کود گوگرد در سه سطح (عدم مصرف، 200 و 400 کیلوگرم در هکتار)، کاربرد خاکی فلومیکس در دو سطح (مصرف و عدم مصرف) و محلول پاشی فلومیکس نیز در دو سطح (مصرف و عدم مصرف) بر رشد و عملکرد کنجد، در شرایط وجین و عدم وجین در سال 1393 در مزرعه تحقیقاتی واقع در 15 کیلومتری شهرستان ساری به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد در شرایط وجین اثرت اصلی هر یک از فاکتورها بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه کنجد معنی دار بود ولیکن بهترین تیمار مربوط به اثر متقابل سه گانه آنها با ترکیب، مصرف گوگرد 200 کیلوگرم در هکتار + کاربرد خاکی فلومیکس + محلول پاشی فلومیکس بود. نتایج جدول ضریب همبستگی، در شرایط وجین برای صفات تعداد کپسول در بوته، طول کپسول، تعداد دانه درکپسول و شاخص برداشت در سطح احتمال 1 درصد همبستگی مثبت و معنی داری با عملکرد دانه نشان داد. همچنین نتایج نشان داد در شرایط عدم وجین، بیشترین عملکرد در کاربرد خاکی فلومیکس بدست آمد و جدول ضریب همبستگی، در شرایط عدم وجین برای صفات ارتفاع نهایی بوته و تعداد کپسول در بوته همبستگی مثبت و معنی داری را درسطح احتمال 5 درصد با عملکرد دانه نشان داد. نتایج برای صفات درصد روغن و درصد پروتئین در هر دو شرایط (وجین و عدم وجین) تاثیر معنی داری نشان نداد و در بررسی وزن خشک علف های هرز، بیشترین میزان در تیمار کاربرد محلول پاشی فلومیکس حاصل شد.