چکیده: شهر بیارجمند در 106 کیلومتری جنوب شرقی شاهرود واقع شده است. این شهر جزء منطقۀ حاشیۀ کویر به حساب می آید و آب و هوای آن گرم و خشک است، به طوری که بارش سالانه آن حدود 111 میلی متر و میانگین دمای آن حدود 5/17 درجه سانتی گراد می باشد. از نظر تقسیمات زمین شناختی، این منطقه جزء پهنۀ ایران مرکزی محسوب شده و عمده سازندهای این منطقه شامل آهک های اوربیتولین دار در غرب و جنوب منطقه و رسوبات کواترنری درون دشت بیارجمند می باشد. از آنجائی که آب و هوای بسیار خشک این منطقه اجازۀ تشکیل رودخانه ای دائمی را نمی دهد، در نتیجه آب مورد نیاز برای مصارف مختلف از آب های زیرزمینی منطقه تآمین می شود. فعالیت عمدۀ ساکنان این منطقه کشاورزی است که قنات های موجود در این ناحیه در آبیاری اراضی نقش بسزائی را ایفا می کنند. به منظور بررسی کمی و کیفی آب قنات های منطقه (شامل قنات های طاهر آباد، درانی، قنات بزرگ، قلعه بالا، یزدو، دزیان و پر) به مدت یکسال آبی و در هفت نوبت مقادیر دبی، هدایت الکتریکی، دما، pH در محل قنات و کاتیون ها و آنیون های اصلی در آزمایشگاه اندازه گیری شده اند. نتایج به دست آمده نشان دهندۀ این مطلب است که کیفیت آب قنات های کوهستانی به دلیل مسیر کوتاه و حفر آن ها در سازندهای آبدار آهکی بسیار بهتر از قنات های دشتی منطقه است (میانگین هدایت الکتریکی قنات های کوهستانی و دشتی به ترتیب 350 و 1037 میکروموهس بر سانتی متر می باشد) اما، دبی قنات های دشتی به علت طولانی بودن مسیر تره کار بیشتر از قنات های کوهستانی است (میانگین دبی قنات های کوهستانی و دشتی به ترتیب برابر با 3/8 و 6/21 لیتر بر ثانیه است). تغییرات زمانی خصوصیات شیمیائی برای همۀ قنات ها بسیار ناچیز بوده است و تنها میزان دبی در قنات های کوهستانی تغییرات نسبتاً بالائی را نشان می دهد. علاوه بر این، آلودگی بعضی از قنات های منطقه نیز اندازه گیری شده است که نتایج بیانگر وجود مقداری آلودگی بیولوژیکی در قنات های دشتی می باشد که دلیل آن طویل بودن کوره قنات و باز بودن دهانۀ بعضی از میله چاه ها می باشد.