چکیده: اسکن پرفیوژن حفره‌های قلب، یک روش کاملاً غیر تهاجمی است که با هدف تشخیص ضایعات خونرسانی و انفارکتوس در افرادی به کار برده می‌شود که مبتلا به بیماری‌های قلبی-عروقی هستند. این اسکن هسته‌ای با تزریق رادیودارو‌های نشاندار شده‌ای نظیر (99mTc-Sestamibi (Cardiolite و201Tl (Thallous) Chloride با میزان دوز تزریقی مشخص صورت می‌پذیرد. برآورد میزان دز جذب شده ارگان‌های حیاتی بدن بیمار موضوع بسیار مهمی است که در بحث اصل حد دز مجاز دریافتی بدن بسیار قابل اهمیت است. در این تحقیق، میزان دز جذبی در بافت‌های حساس به پرتوگیری نظیر حفره‌های قلب، پستان، ریه‌ها، کبد، کلیه و طحال مورد ارزیابی قرار گرفته است. محاسبات در دو بخش انجام شده است؛ بخش شبیه‌سازی و بخش ارزیابی تجربی. در بخش نخست با استفاده از روش آماری مونت‌کارلو و کد ترابرد ذرات MCNPX2.6 در یک فانتوم استاندارد ORAL MIRD زنانه با استفاده از رادیوداروهای 99mTc و 201Tl محاسبات دزیمتری صورت پذیرفته است. در بخش دوم، ارزیابی‌ها با استفاده از یک دزیمتر فردی ترمولومینسانس یا همان TLD در مرکز تصویربرداری هسته‌ای با همکاری بیماران مراجعه کننده با فیزیک و آناتومی مشابه انجام شده است. نتایج بدست آمده با استفاده از این دزیمتر بعد از اکسپوس کردن و کالیبره شدن خوانده شده است. نتایج بدست آمده از هر دو بخش محاسبات نشان می‌دهد که ارزیابی‌ها قابل قبول می‌باشند و تغییرات در حدود 12-5 درصد اختلاف برای بافت‌های گوناگون در به کارگیری هر دو روش بدست آمده است. با توجه به ویژگی‌های دزیمتر TLD از جمله عدم تاثیر پذیری از شرایط محیطی ( تغییر رطوبت و دما) و تعیین پرتوگیری‌های محیطی و استفاده چند باره از آن می‌توان با اطمینان نسبی نتایج را قابل قبول دانست. در مجموع می‌توان اظهار کرد که این رادیوداروها در واقع همانند یک ردیاب در بدن بیمار عمل می‌کنند و میزان دز جذبی آنها در ارگان‌های حساس به پرتوگیری از مقدار محاز دریافت حد دز طبق استاندارد ICRP119 بسیار کمتر است و در حقیقت آثار بیولوژیکی این رادیودارو به طور نسبی ایمن خواهد بود.