چکیده: تـراوایی یکـی از پارامـترهـای دینامیـکی مخزن در محاسبات عملکـرد پروژه های ازدیاد برداشت مخازن نفت و گاز می باشد. دبی تولید و میزان بازیافت نهایی، شدیداً تحت تأثیر این پارامتر است؛ اما مقدار این پارامتر در برخی از مخازن کربناته اندک بوده و نیازمند اِعمال راه حل مناسبی جهت افزایش آن می باشد. در این میان عملیات اسیدزنی یکی از رایج ترین روش های افزایش تولید نفت وگاز و ضریب بهره دهی مخازن است. از اینرو در این پژوهش با هدف بررسی اثر فشار تزریق و محصورکننده متفاوت به مطالعه آزمایشگاهی روند تغییرات تراوایی سنگ های مخزنی طی عملیات اسیدزنی مغزه پرداخته شده است. با در نظر گرفتن این رویکرد، تعداد 6 نمونه سنگ مخزنی کربناته از یکی از میادین نفتی ایران تهیه شده است. پس از تعیین مشخصات فیزیکی و مکانیکی نمونه ها، روند تأثیر فشار محصورکننده و فشار تزریق بر تغییرات تراوایی و دستیابی به دبی بهینه مورد مطالعه قرار گرفت. بررسی نتایج آزمایش ها و همچنین تصاویر سی تی اسکن نمونه ها پس از عملیات اسیدزنی نشان می هد که افزایش تراوایی به میزان قابل قبولی در تمامی نمونـه ها به وجود آمده است. در مقـادیر دبی تزریق پایین تر که اسید فرصت کافی برای واکنش با سنگ دارد، حفرات کرمی شکل به خوبی تشکیل شده و مابقی فضای نمونه، تراکم خود را تا حد زیادی حفظ کرده است؛ اما با افزایش دبی تزریق اسید، حفرات کرمی شکل جای خود را با تخریب کامل بخش ابتدایی مغزه عوض کرده و تراکم بخش باقـی مـانده نیز کمـتر شـده است. ایـن درحالـیسـت کـه مجـدداً بـا افزایـش دبـی تا مقـدار حداکثر (15 سی -سی بر دقیقه) تلفیقی از دو رفتار مذکور دیده می شود. این امر منجر به افزایش بیش از 530 برابری تراوایی نسبت به مقدار اولیه ی این نمونه شده است. در حالیکه از نظر مقایسه زمان تشکیل حفـرات کـرمی شکل در نمونه تزریقی با دبی حداکثر و نمـونه تزریق شده با دبی حداقل (3/6 سی سی بر دقیقه) تفاوت اندکی وجود دارد. بدین منظور و با توجه به اولویت زمان انجام آزمایش و میزان حجم اسید مصرفی، می توان نرخ بهینه تزریق را انتخاب کرد.