چکیده: دندریمرها با حلالیت در آب و فراهمی زیستی بالا به نانو حامل هایی موثر برای انتقال گستره ی وسیعی از مولکول های هدف (داروها) تبدیل شده اند. قسمت داخلی نسبتاً آبگریز دندریمرها منجر به حبس فیزیکی داروهای سرطانی آبگریز مانند ترکیبات کورکومینوئید در حفرهای دندریمر می شود که باعث افزایش حلالیت در آب و فراهمی زیستی این داروها می شود. در این تحقیق، برهم کنش دو دندریمر با ساختار متفاوت؛ پلی (آمیدوآمین) (PAMAM) و پلی (فنیلن وینیلن)-پلی آمیدوآمین (PPV-PAMAM) با کورکومین (CUR) و (bDMC) با استفاده از محاسبات نظزی مورد مطالعه قرار گرفت. دندریمر PPV-PAMAM یا TGD یک دندریمر جدید است که ترکیبی از PPV در قسمت سخت هسته و PAMAM در قسمت انعطاف پذیر دندریمر است. محاسبات در سطح نظریB3LYP با مجموعه ی پایه 6-31G** برای تجزیه و تحلیل ساختار مولکولی، خواص الکترونی و انرژی پیوندی کمپلکس های دو داروی CURو bDMC با دندریمر PAMAMو TGD انجام شد. از انجایی که محاسبات برخی از خواص نظیر توابع ترمودینامیک با افزایش سایز دندریمر پرهزینه و وقت گیر هستند در اجرای این تحقیق به بررسی نسل های پایین دندریمر، نسل دوم PAMAM/G2 و نسل اول TGD/G1 پرداخته شد. پس از بهینه سازی این دو کمپلکس، پارامترهای ساختاری، انرژی های اتصال، ممان های دوقطبی، شاخص های واکنش پذیری، توابع ترمودینامیک و انرژی های HOMO-LUMO (HLG) در سطح نظری B3LYP 6-31G**محاسبه شد. نتایج حاصل از محاسبات نشان داد داروی (CUR) و (bDMC) عمدتاً از طریق اتصالات آبدوست یعنی دو پیوند هیدروژنی بین مولکولی (O-H ··· O = C-دن، و O-H ···N-H-دن) در حفره های دندریمری قرار می گیرد. بررسی انرژی اتصال، توابع ترمودینامیک و شکاف انرژی HLG کمپلکس داروهای CUR و bDMC با دندریمرهای ذکر شده در بالا نشان داد که برهم کنش داروی CUR با دندریمر PAMAM بیشتر از TGD و داروی bDMC با دندریمر TGD بیشتر از PAMAM است. نتایج حاصل از ممان دوقطبی، بارهای جزئی و توزیع فضایی HOMO-LUMOنشان می دهد که انتقال بار از داروی (bDMC) به دندریمر است. واژه های کلیدی: