چکیده: شبکه‌های موردی سیار حاوی مجموعه ای از گره‌ ها هستند که می توانند آزادانه بدون داشتن هیچ‌گونه زیرساخت شبکه‌ای از پیش تعریف شده، با یکدیگر در ارتباط باشند. ارزیابی کارایی و خصوصیات این نوع شبکه‌ها از حیث امنیت و قابلیت اعتماد در مقابل حمله‌های وارده به آن ضروری می‌باشد. در ادبیات غالب موضوع، استفاده از شبیه سازهای سنتی مانند NS-2، Opnet اغلب دارای مشکلاتی مثل زمان‌بر بودن استخراج معیارهای ارزیابی، نوسان و تغییر نتایج خروجی و پیچیدگی کار با کدها و دستورات موجود در آن برای یک تحلیلگر می‌باشد. در مقابل، روش‌های رسمی و مدل‌سازی تحلیلی مانند شبکه‌های پتری دارای امکانات مناسبی جهت مدل‌سازی و ارزیابی یک سیستم پیچیده با مجموعه‌ای از فرآیندهای موازی می باشند. استفاده از این روش‌ها در تحلیل و ارزیابی یک سیستم دارای مزایایی مانند سرعت در استخراج نتایج، امکان تحلیل حالت پایدار سیستم و ارائه یک نمایش بصری از نحوه کارکرد آن است. همچنین استفاده از این تکنیک‌ها در طراحی پروتکل‌های مسیریابی سبب کاهش زمان توسعه، پیدا کردن اشکالات طراحی و ارزیابی دقیق و جامع آن می شود. به دلیل پیچیدگی‌های ریاضی اولیه طراحی، تلاش ‌های کمی به‌منظور استفاده از این روش‌ها جهت مدل‌سازی و ارزیابی شبکه‌‌ها به‌ویژه شبکه‌های موردی سیار صورت گرفته است. در این تحقیق ارزیابی عملکرد شبکه های موردی سیار در دو لایه شبکه و پیوند داده در مقابل حملات وارده به آن با استفاده از روش مدل‌سازی تحلیل انجام شده است. مدل سازی فرآیند کار با استفاده از کلاسی از شبکه پتری به نام شبکه تصادفی مبتنی بر پاداش (Stochastic Reward Net) صورت گرفته که در واقع نوع کامل‌تری از شبکه پتری تصادفی تعمیم یافته (Generlized Stochastic Petri net) می باشد. مدل ارائه شده وابسته به محاسبات ریاضی جهت تخمین مواردی مانند تعداد گام لازم جهت رسیدن بسته به مقصد، تعداد گره‌های موجود در یک فضای همسایگی‌ و فرکانس خرابی و بازیابی یک مسیر انتقال داده می‌باشد، که در متن این رساله راه‌حلی برای هریک ارائه شده‌ است. به‌منظور ارزیابی صحت مدل ارائه شده در این تحقیق، از روش ارزیابی مقایسه‌ای استفاده شده است. به همین منظور با تعریف سناریوهای پیاده‌سازی مشخص در شبیه ساز NS-2 و نگاشت آن در مدل ارائه شده، نتایج به ازای معیارهای ارزیابی کارایی مانند توان گذردهی و تأخیر ارسال گام به گام برای لایه پیوند داده نرخ تحویل بسته و تأخیر انتها به انتها برای لایه شبکه در دو محیط محاسبه شده اند. نتایج بدست آمده حاکی ار آن است که حمله دستکاری مکانیزم انتظار تعویق و دستکاری بازه انتظار DIFS بیشتر از سایر حملات لایه پیوند داده تأثیرگذار بوده. با فرض متخاصم بودن 15% از گره‌های شبکه اعمال این حملات به میزان تقریباً 35% از توان گذردهی لایه پیوند داده خواهند کاست و متوسط زمان تأخیر گام به گام را نیز تا سه برابر افزایش خواهند داد. معیارهای ارزیابی لایه شبکه به ازای اعمال سه سطح از حملات که در آن به ترتیب 10% ، 15% و 20% از گره‌های متخاصم در شبکه وجود دارند محاسبه شده اند که حاکی از قدرت اثرگذاری بیشتر برای حمله سیاهچاله بوده است. معیارهای ارزیابی کارایی از مدل SRN ارائه شده در زمان بسیار کوتاهی در مقایسه با شبیه ساز NS-2 استخراج شده است. همچنین، نتایج حاکی از انطباق مقادیر دو محیط بوده است.