چکیده: مقدمه: در پی افزایش جمعیت، گسترش افقی شهرها و توسعه ی ناموزون آن ها، مناطق شهری مشمول زمین هایی بلااستفاده و یا با کاربری های نامتناسب با محیط اطراف خود شده اند که در این پژوهش از آن ها به عنوان زمین ها و یا اراضی قهوه ای یاد می شود. این زمین ها علاوه بر اینکه دارای پتانسیل های هدر رفته ی بی شماری هستند می توانند دارای آلودگی های زیست محیطی متعددی نیز باشند. نظر بر اینکه توجه به این زمین ها در کشور ما امری نوپاست، هنوز قوانین اصول و راهبردهای دقیق به منظور استفاده از این زمین ها توسط ارگانهای ذی ربط ارائه نشده است. افزون بر این بررسی امنیت و احساس آن نیز در محیط های اطراف این زمین ها امری ناگزیر و بسیار مهم به شمار می رود. چرا که امنیت در هر جامعه ای بستر رشد و تعالی آن را فراهم می کند و نبود آن مانع از ادامه ی فعالیت افراد در آن جامعه و منجر به ایجاد آسیب های اجتماعی جبران ناپذیر و زیانبار خواهد شد. روش تحقیق: در این پژوهش روش تحقیق از نوع تحلیلی – توصیفی و جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات کتابخانه ای، مطالعات میدانی و داده های حاصل از تحلیل پرسشنامه به کمک نرم افزار SPSS انجام شده است. در این راستا سایتی پیرامون یکی از اراضی قهوه ای شهر شاهرود انتخاب شد و پس از اقدام جهت جمع آوری اطلاعات تعداد 396پرسشنامه تکمیل گردید که 389 مورد آن قابل استناد بودند. به منظور ارزیابی میزان همبستگی میان متغیرها از روش آزمون ضریب پیرسون و جهت ارزیابی روایی و پایایی از روش آلفای کرونباخ استفاده شد که با توجه به میزان آن (0.866) پرسشنامه از پایایی درونی خوبی برخوردار است. در ادامه به منظور تدوین سیاست های توسعه ی مجدد اراضی قهوه ای جهت استفاده ی بهینه، کاهش آلودگی و بهبود فضاهای اجتماعی و اقتصادی، چند نمونه ی مختلف از این زمین ها مورد مطالعه قرار گرفته و نکات کلیدی طراحی از آنها استخراج شد. پس از آن مجموعه اقدامات لازم جهت باز توسعه ی این اراضی مورد بررسی قرار گرفته و پس از استخراج الگوها و تحلیل آن ها، اصول و راهبردهایی جهت توسعه ی مجدد این اراضی موجود در محلات شهری در قالب جدول ارائه گردید. در پایان با استفاده از این الگوها اقدام به طراحی یک محله ی شهری در سایت مجموعه البرز شرقی شاهرود شد. یافته ها: در ارتباط با بخش پژوهشی موضوع از میان متغیرهای فردی، متغیرهای جنسیت، سن، میزان تحصیلات و نحوه پوشش خود فرد با متغیر اصلی یعنی احساس امنیت دارای رابطه معنادار بوده اند. از میان متغیرهای کالبدی تنها متغیر حضور مأمور انتظامات و نگهبانی با میزان احساس امنیت همبستگی نداشته است. از میان متغیرهای محیطی، متغیر استفاده از محیط به هنگام تنهایی قدم زدن با بالاترین شدت همبستگی با میزان احساس امنیت و پس از آن متغیر استفاده در ساعات تاریکی در درجه ی بعدی از لحاظ شدت همبستگی قرار دارد. نتیجه گیری: در ارتباط با بخش پژوهشی محدوده ی مورد مطالعه از دیدگاه شهروندان به جهت وقوع رفتارهای مجرمانه و ضداجتماعی متعدد محدوده ای نسبتاً ناامن است. کوچه ی مورد نظر از مهمترین محل های رفت وآمد در منطقه می باشد که به دلیل پرتردد بودن مسیر دارای پتانسیل های زیادی از هر نظر بوده و هر گونه برنامه ریزی صحیح و اصولی در آن علاوه بر بالابردن میزان احساس امنیت در افراد، می تواند مثمرثمر و درآمدزا باشد. علاوه براین توسعه ی مجدد خود این اراضی می تواند حلال مشکلات بسیاری اعم از مشکلات ناشی از گسترش افقی شهرها نیز باشد. پژوهش فوق در این راستا گامی در جهت تعریف الگو و راهبردهایی به منظور توسعه ی مجدد این اراضی و طراحی آنها در شهرها با هدف ایجاد محیط های کاربردی، قابل سکونت و امن جهت استفاده ی مردم برداشته است تا به واسطه ی آن بتوان اقدامی هرچند کوچک در راه توسعه و تعالی جامعه انجام داد.