چکیده: نگارش تعاملی یک رویکرد پویا و مشارکتی در آموزش مهارت نوشتاری است که موجب افزایش تعامل و یادگیری در میان زبانآموزان میشود. خودبسندگی نوشتاری، یعنی باور به توانایی فرد در انجام موفقیتآمیز وظایف نوشتاری، عاملی مهم در بهبود مهارتهای نوشتن است، به ویژه برای زبانآموزان انگلیسی به عنوان زبان خارجی (EFL). این مطالعه با هدف بررسی تأثیر نگارش تعاملی بر خود بسندگی نوشتاری زبانآموزان بزرگسال سطح متوسط EFL در ایران انجام شد. این مطالعه شبه‌آزمایشی در یک مؤسسه زبان های خارجی در ساری، ایران، با ۶۰ زبان‌آموز سطح متوسط انگلیسی (۲۹ مرد و ۳۱ زن) که به گروه‌های کنترل و آزمایشی تقسیم شده بودند، انجام شد. شرکت‌کنندگان، در بازه سنی ۲۰ تا ۳۰ سال و با حداقل دو سال تجربه یادگیری زبان انگلیسی، از طریق نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه آزمایشی آموزش استراتژیهای نگارش تعاملی را دریافت کرد، در حالی که گروه کنترل آموزش سنتی را دنبال کرد. به منظور اطمینان از یکسان بودن سطح مهارت زبان، آزمون سریع تعیین سطح آکسفورد (QOPT) اجرا شد. همچنین، پرسشنامه خودبسندگی نوشتاری که بر مبنای نظریه شناخت اجتماعی تدوین شده بود، به عنوان پیشآزمون و پسآزمون مورد استفاده قرار گرفت. این پرسشنامه پنج بُعد خودبسندگی نوشتاری را ارزیابی کرد که شامل خودبسندگی در دانش زبانی (LKE)، خودبسندگی در سازماندهی اطلاعات (IOE)، خودبسندگی در مرور و حافظه (RME)، خودبسندگی در خودتنظیمی (SRE) و خودبسندگی در عملکرد نوشتاری (WPE) بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که تفاوت معناداری در نمرات پیشآزمون بین گروه آزمایشی و گروه کنترل وجود ندارد (p = .492)، که نشاندهنده سطوح پایهای قابل مقایسه خودبسندگی نوشتاری است. با این حال، نتایج پسآزمون تفاوت معناداری را بین گروه آزمایشی و گروه کنترل نشان داد (p = .000)، به طوری که گروه آزمایشی میانگین نمرات به مراتب بالاتری داشت. آزمون تی زوجی درون گروه آزمایشی نیز نشان داد که بهبود معناداری از پیشآزمون به پسآزمون وجود دارد (p = .000). نتایج این مطالعه پیامدهای مهمی برای آموزش EFL دارد و بیان میکند که گنجاندن فعالیتهای نگارش تعاملی میتواند منجر به افزایش اعتماد به نفس و مهارت در نوشتن شود، که در نهایت بهبود نتایج کلی یادگیری زبان را به دنبال دارد.