چکیده: در سال های اخیر به دنبال پیامدهای ناشی از رشد روزافزون جمعیت و ساخت مجموعه های مسکونی بی ارتباط با محیط، موضوع چگونگی سازگار نمودن طرح های مسکونی با زمینه قرارگیری شان همراه با در نظر گرفتن تمامی جوانب نیازهای انسان، در کانون توجه متخصصین قرار گرفته است. از این رو شناسایی اصول و الگوهای برآمده از زمینه و بهره گیری منطقی از آنها برای برقراری ارتباط بین فضای مسکونی و انسان، اهمیت ویژه ای پیدا می کند. این پژوهش، در جستجوی استفاده از این اصول در طراحی مجموعه های مسکونی می باشد. بر این اساس، پس از شناسایی مسکن، مجموعه های مسکونی و اصول حاکم بر طراحی آنها به مطالعات مربوط به منطقه گرایی و چگونگی بهره گیری از این نظریه پرداخته شده است. بر اساس این رویکرد، بناها هنگامی مقبولیت می یابند که از معیارهای برخاسته از ویژگی های سرزمینی و انسانی پیروی و با گذشت زمان هم چنان توان پاسخگویی خود را حفظ نمایند. از آنجا که معماری گذشته ایران بر اساس معیارها و اصول معینی شکل گرفته و الگوهای متناسب با زندگی مردم را ارایه کرده اند، شناخت و تحلیل ساختار و الگوهای به کار رفته در این حوزه زمینه برنامه ریزی و طراحی کوی مسکونی موضوع این طرح را فراهم ساخته است. هم چنین به منظور استفاده از تجربیات مشابه، به بررسی تطبیقی دو نمونه مجموعه مسکونی با رویکرد منطقه گرایی در ایران و هند و استخراج مبانی طراحی آنها پرداخته شده است. در نهایت با استناد به اصول به دست آمده و شناخت عوامل اثرگذار بر شکل گیری مسکن در شهر مشهد به طراحی کوی مسکونی اقدام گردیده است.