چکیده: تاب‌آوری به عنوان یک ویژگی کلان و مهم، در مقابله با چالش‌ها و حوادث مختلف، از جمله آسیب‌های طبیعی یا انسان‌سازمانی، در سازمان‌ها و مراکز درمانی اهمیت خاصی دارد. هدف پژوهش حاضر طراحی مدل جامع تاب‌آوری برای مراکز درمانی می باشد. روش تحقیق پژوهش، آمیخته اکتشافی و از نوع مطالعات ترکیبی (کیفی-کمی) است. روش کیفی معرفی شده در این پژوهش دلفی دو مرحله ای می باشد، همچنین به منظور پاسخ به سوال دوم از روش کمی تحلیل شبکه استفاده گردید. در این پژوهش برای جمع آوری داده ها و اطلاعات مورد نیاز، ابتدا از روش کتابخانه ای و مطالعات اسنادی استفاده شد. در این پژوهش جامعه آماری در دو بخش تعریف می گردد: جامعه آماری گروه اول خبرگان حوزه شبکه بهداشت و درمان، به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند و روش نمونه گیری هدفمند است. در این بخش حدود 21 پرسشنامه گردآوری شد. جامعه آماری گروه دوم شامل خبرگان دانشگاه علوم پزشکی و بیمارستان‌های تحت پوشش آن می باشند که نمونه آماری این بخش هم با روش نمونه گیری هدفمند است و حدود 12 پرسشنامه گردآوری شد. در این پژوهش از نرم افزار SPSS (نسخه 27) استفاده شد همچنین بررسی سوالات پژوهش بر اساس دو روش دلفی دو مرحله ای و تحلیل شبکه ای ANP انجام گرفت. نتایج نشان داد ارزیابی جامع تاب‌آوری مراکز درمانی، عوامل گوناگونی مانند منابع تامین، ستاد مدیریت بحران، و ظرفیت و قابلیت منابع نقش مهمی در بهبود آمادگی مراکز درمانی در مواجهه با شرایط فوری دارند. عواملی همچون محدوده عملکرد استاندارد، آموزش و پژوهش، سرمایه‌های انسانی، و سیستم‌های مدیریتی نیز از اهمیت بالایی برخوردارند. همچنین بر اساس نتایج رتبه‌بندی عوامل موثر در تاب‌آوری مرکز درمانی، سرمایه انسانی به عنوان اولین اولویت با وزن بیشترین تأثیر را دارد، نشان دهنده اهمیت آمادگی پرسنل درمانی در مواجهه با حوادث و بحران‌ها است. پاسخگویی و تجزیه و تحلیل حوادث نیز از جمله اولویت‌های مؤثر است. این نتایج می‌توانند به مدیران و تصمیم‌گیران در مراکز درمانی کمک کنند تا استراتژی‌های مناسبی برای بهبود تاب‌آوری و مقابله با چالش‌های بحرانی را اتخاذ کنند.