چکیده: بی‌تردید مهم‌ترین عامل کاهش بیکاری، ایجاد تقاضا برای نیروی کار جدید از راه سرمایه‌گذاری مولد و اشتغال‌زا و ایجاد فرصت‌های شغلی جدید است. افزایش حجم اعتبارات بخش بانکی باعث افزایش سرمایه‌گذاری و هزینه‌های مصرفی می‌شود و از طرفی تغییر در سرمایه‌گذاری و هزینه‌های مصرفی، نرخ اشتغال را افزایش خواهد داد. با توجّه به اهمّیت معضل بیکاری، این پژوهش به بررسی تأثیر نسبت تسهیلات به سپرده‌های بانکی بر بیکاری در استان‌های ایران طی دورۀ 1395-1385 پرداخته است. علاوه بر تسهیلات و سپرده‌های بانکی، اثر سایر متغیرهای کلان اقتصادی نظیر تورم، موجودی سرمایه و تولیدات استانی نیز مورد بررسی قرارگرفته است. مدل اقتصاد سنجی با رویکرد داده های تابلویی و با استفاده از نرم افزار Eviews تخمین زده شده است. اطلاعات مربوط به متغیرهای نرخ بیکاری، حجم سپرده‌ها و تسهیلات بانکی از بانک ‌مرکزی ج.ا. ‌ایران اخذ شده است. نتایج بدست آمده نشان می د هد که متغیرهای نسبت تسهیلات به سپرده، سرمایه و تولیدات استانی رابطۀ مثبت و معنی‌دار با بیکاری دارند و رابطۀ بین تورم و بیکاری منفی و معنی‌دار است. بر این اساس می‌توان گفت که یک درصد افزایش(کاهش) در متغیر نسبت تسهیلات به سپردۀ منجر به ‌335/2 درصد افزایش(کاهش) در نرخ بیکاری شده است. براساس نتایج پژوهش پیشنهاد می‌شود در پرداخت تسهیلات رویکرد شناسایی توانمندی‌های فردی و حرفه‌ای متقاضیان، شفافیت اطلاعاتی، تقویت سایر بازارهای مالی، روان‌سازی مقررات تأمین مالی بنگاهها و راه‌کارهایی جهت محدود کردن بنگاههای نامولد و حمایت از بنگاه های مولد مدنظر قرارگیرد.