چکیده: ارزیابی کیفیت زندگی شهروندان یکی از ابزارهای سنجش عملکرد مدیران و مسئولان در حوزه تحت مدیریت خود جهت فراهم کردن رفاه و تحقق عدالت است. کیفیت زندگی مفهومی چند وجهی، نسبی، متأثر از زمان و مکان و ارزش‌های فردی و اجتماعی است که شامل ابعاد عینی و ذهنی می‌باشند. کیفیت زندگی شامل شاخص‌هایی همانند شاخص اقتصادی، شاخص بهداشت، شاخص امنیت، شاخص ماندگاری، شاخص فرهنگی، شاخص شرایط جوی و شاخص زیرساخت با زیر معیارهای فرعی است. ایران متشکل از 31 استان با امکانات طبیعی و از تنوع بالای اقلیمی و فرهنگی برخوردار است. ارزیابی وضعیت کیفیت استان‌ها به مدیران در مدیریت بهتر و توزیع عادلانه امکانات کمک می‌نماید. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی و دسته‌بندی استان‌ها بر مبنای معیارهای کیفیت زندگی با شاخص رد و پذیرش و در فضای دوقطبی فازی است. رویکرد فضای دو قطبی فازی به عنوان یک روش کلاسه‌بندی نوین است که با در نظرگرفتن معیارهای کمی و کیفی برای کلاسه‌بندی منطقی از استان‌ها معرفی شده‌است. در این پژوهش اطلاعات مرتبط با معیارهای مورد بررسی در بازه زمانی سال‌های 1385- 1395 جمع‌آوری و بر اساس شاخص‌های مختلف استا‌ن‌های کشور در چهار کلاس استان‌های با مطلوبیت بالای سطح کیفیت زندگی، با سطح کیفیت زندگی مطلوب، با سطح کیفیت زندگی نسبتاً مطلوب و استان‌های با سطح کیفیت زندگی نامطلوب دسته‌بندی شده‌اند.