چکیده: مقدمه: انقباضات ایزومتریک و فعالیت های برونگرا عضلانی معمولاً توسط ورزشکاران با اهداف گوناگونی استفاده می‌شوند و در ادبیات علمی مدرن به آن ها پرداخته شده است اما ترکیب این تمرینات با هم، تحت عنوان تمرینات برونگرا شبه ایزومتریک (EQI) نسبتا ناشناخته باقی مانده اند. این تمرینات تاکید بر نگه داشتن بار در یک زاویه مشخص تا ناتوانی و اجرای مرحله برونگرا حرکت با بیشترین مقاومت و آهسته ترین سرعت ممکن دارد. بررسی آثار مورفولوژیکی و عملکردی تمرینات EQI در ادبیات پژوهشی بسیار محدود بوده و نیاز به تحقیقات بلند مدت در زمینه این متغیرها می باشد. هدف پژوهش بررسی پاسخ پیرو یک وهله فعالیت مقاومتی برونگرا شبه ایزومتریک، با و بدون محدودیت جریان خون بر سطوح غلظت هورمون رشد، IGF-1 و همچنین غلظت لاکتات بود. روش شناسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه‌تجربی و طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون بود. شرکت‌کنندگان در این پژوهش ۲۷ زن غیر فعال با دامنه سنی ۲۵ تا ۴۰ سال که در شش ماه گذشته تمرینات مقاومتی منظمی نداشتند بودند و به صورت تصادفی در سه گروه فعالیت برونگرا شبه ایزومتریک (EQI)، فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون (BFR) و فعالیت برونگرا شبه ایزومتریک با محدودیت جریان خون (EQI+BFR) تقسیم شدند. شاخص توده بدنی (BMI) آزمودنی‌ها به ترتیب در گروه EQI (۰۹۴/۲ ± ۹۳/۲۷) در گروه BFR (866/1 ± ۹۰/۲۶) و در گروه EQI + BFR برابر با (158/1 ± ۹۰/۲۶) بود. پس از اندازه‌گیری‌های آنتروپومتریک شامل قد، وزن و شاخص توده بدنی و برآورد یک تکرار بیشینه توسط فرمول برزیسکی از شرکت‌کنندگان ارزیابی حداکثر فشار انسداد شریانی جهت شخصی سازی فشار محدودیت جریان هدف توسط تکنیک سونوگرافی داپلر به عمل آمد. شرکت کنندگان سپس در ۲ روز جدا فعالیت بالاتنه و پایین تنه را در ۳ ست تا واماندگی با استراحت بین ست ۱۲۰ ثانیه انجام دادند. نمونه های خونی وریدی آزمودنی ها در دو مرحله ی قبل و بلافاصله بعد از انجام فعالیت جمع آوری شد. سپس سه فاکتور خونی هورمون رشد، عامل رشد شبه انسولین و لاکتات اندازه گیری شدند. یافته ها: بررسی بین‌گروهی با استفاده از آزمون تحلیل واریانس نشان داد که تفاوت معناداری بین سه گروه در متغیرهای IGF-1 و GH و لاکتات وجود ندارد (۰۵/۰ = p). همچنین یک وهله فعالیت وامانده ساز EQI با و بدون محدودیت جریان خون بر تغییر غلظت خونی GH اثر معناداری بین قبل و بعد از ۳ ست فعالیت تا واماندگی در بالاتنه دارد. اما این افزایش معنا دار در IGF-1 مشاهده نشد. با این حال، بررسی سطح لاکتات نشان داد که پس از انجام فعالیت‌های مقاومتی، سطح لاکتات به طور معناداری در هر سه مدل مداخله افزایش یافت (۰۵/۰≥ p). نتیجه گیری: افزایش لاکتات به عنوان شاخص استرس متابولیک مبین موفقیت روش های مذکور در اعمال فشار بر سیستم بی هوازی بدن می باشد. همچنین این مطالعه تا حدودی از سودمندی و اثربخشی تمرینات مقاومتیEQI و BFR بر افزایش ترشح هورمون رشد حمایت میکند که بر اساس یافته های حاضر می توان این متد از فعالیت های مقاومتی را به عنوان یک پاسخ برای هایپرتروفی دانست. همچنین می توان اذعان داشت استفاده از مدل های پیشنهادی جهت رعایت اصل تنوع هم، می توانند بصورت جایگزین یکدیگر استفاده شوند.