چکیده: چکیده مقدمه: سختی شریانی یک فنوتیپ مهم شریانی و یک پیش‌بینی‌کننده مستقل بیماری‌های قلبی عروقی است. سختی شریان یک اپیدمی رو به رشد در نظر گرفته می شود که با افزایش خطر حوادث قلبی عروقی همراه است. از طرفی, زندگی کم تحرک یا بی تمرینی جسمانی، یکی از عوامل مشخص تهدیدکننده و مخاطره آمیز سکته‌های قلبی است. همچنین, تغذیه و الگوهای غذایی در پیشگیری از بیماری‌های قلبی عروقی نقش بسیار مهم و بالینی دارند و سختی شریان به شدت پس از مصرف گلوکز افزایش می یابد. هدف کلی از انجام این تحقیق رسیدن به پاسخ این سوال بود که آیا بین سطوح پایه بیلی روبین MDA و LDL با شاخص های CAVI و ABI سختی شریانی متعاقب مصرف گلوکز و فعالیت ورزشی ارتباط معنا داری وجود دارد یا خیر؟ طرح تحقیق: این پژوهش به صورت نیمه تجربی بر روی ۸۸ آزمودنی غیرفعال (۴۴ زن و ۴۴ مرد) در رده سنی ۲۴ تا ۴۰ سال, شهرستان شاهرود انجام گرفت. آزمودنی‌ها بعد از ۱۲ ساعت ناشتایی به آزمایشگاه تشخیص طبی جهت نمونه گیری خون مراجعه کردند, فاکتورهای قند خون (FBS), چربی خون (LDL) و بیلی روبین اندازه گیری شد و سرم خون برای اندازه گیری مالون دی آلدهید (MDA) ذخیره شد و سپس محاسبه گردید. در ادامه اندازه گیری‌های وزن, قد, ترکیب بدن و سختی شریانی (شاخص عروقی قلبی- مچ پا CAVI و شاخص بازویی- مچ پا ABI) پایه صورت گرفت. پروتکل تمرین: ۳۰ دقیقه فعالیت استقامتی حاد با ۶۵٪ حداکثر ضربان قلب بر روی نوار گردان, سپس ۳۰ دقیقه استراحت غیرفعال و اندازه گیری قند خون و سختی شریانی دوم و مصرف ۷۵ گرم گلوکز در ۲۲۵ میلی لیتر آب در ۵ دقیقه و در آخر بعد از ۱ ساعت استراحت غیر فعال مجددا قندخون و سختی شریانی اندازه گیری گردید. نتایج: ارتباط بین سطوح پایه MDA, LDL و بیلی روبین با CAVI در دو سطح پایه و پاسخ بررسی گردید. طبق نتایج حاصله بین سطوح پایه بیلی روبین با تغییرات CAVI پایه و پاسخ, معنا داری یافت نشد (P<0.424). بین سطوح پایه MDA‌ با تغییرات CAVI پایه ارتباط معنادار بود (0.001 P<) اما با CAVI پاسخ خیر و در مورد LDL‌ این نتایج برعکس بود یعنی بین سطوح پایه اش با تغییراتCAVI پاسخ ارتباط معنادار بوده است ولی با CAVI پایه معنادار نبوده است. (P<0.673) نتیجه گیری: با در نظر گرفتن نیاز به تحقیقات بیشتر در آینده اما بطور کل می توان نتیجه گرفت که سطوح پایه MDA و LDL‌ می توانند بر پاسخ عروق به ورزش و مصرف گلوکز موثر باشند.