چکیده: آلودگی های ناشی از رشد روزافزون جمعیت شهری کلان شهرها و افزایش ترافیک شهری به یک معضل ملی تبدیل شده است. بررسی ها نشان می دهد در ایران بهترین راه برای مقابله با آلودگی هوا گسترش شبکه حمل‌ونقل عمومی به ویژه استفاده از سیستم حمل‌ونقل ریلی است. برای توسعه سیستم حمل‌ونقل ریلی نیاز به احداث تونل های شهری است. شناخت مخاطرات تونل ها و ارزیابی پایداری و ایمنی در هر سه مرحله طراحی، اجرا و بهره برداری با توجه به صرف هزینه های فراوان برای ساخت این نوع تونل ها امری اجتناب ناپذیر است. به این ترتیب دست یابی به توسعه پایدار در زمینه زیرساخت های حمل‌ونقل می تواند محقق شود. بنابراین شناخت، ارزیابی، مدیریت و کنترل عوامل خطرزا که در اغلب موارد، امکان وقوع و بزرگی آن‌ها با عدم قطعیت بالایی همراه است، باید مورد توجه قرار گیرد. در پایان نامه حاضر به منظور بررسی پایداری تونل های مترو در زمان بهره برداری از اطلاعات تونل مترو خط 7 تهران استفاده شده است. بدین منظور ابتدا تمامی عوامل تاثیرگذار بر پایداری تونل مترو، شناسایی‌شده و سپس با استفاده از روش قضاوت توسط کارشناسان شاخصی با عنوان شاخص پایداری (SI) تدوین شده است. بدین صورت که ابتدا اهمیت هر کدام از عوامل موثر بر پایداری تونل در زمان بهره‌برداری برای تونل خط 7 مترو تهران مشخص شده است که عوامل قابلیت تورم و لهیدگی، سطح آّب زیرزمینی و زلزله از پر اهمیت‌ترین عوامل، و عوامل رودخانه، کیفیت مصالح مورد استفاده و پل‌های همجوار سازه از عوامل کم اهمیت در پایداری تونل خط 7 متروی تهران در زمان بهره‌برداری هستند. سپس شاخص پایداری کل برای هر پهنه محاسبه شده و مشخص شده پهنه 16 (کیلومتر 900+16 تا 500+17) و پهنه 20 (کیلومتر 130+21 تا 000+22) دارای بالاترین شاخص پایداری هستند و می‌توانند به عنوان سازه پدافندی غیرعامل نقش خوبی ایفا کنند. همچنین پهنه 1 (کیلومتر 500+7 تا 860+7)، پهنه 5 (کیلومتر 800+8 تا 160+9) و پهنه 17 (کیلومتر 500+17 تا 170+19) دارای پایین‌ترین شاخص پایداری هستند. همپنین نسبت کاهش عمر مفید تونل در مقایسه با تونل مبنا (تونلی که تمامی عوامل موثر بر پایداری تونل در زمان بهره‌برداری دارای حداکثر امتیاز هستند) به طور میانگین 19.62 درصد است.