چکیده: رنیم یکی از عناصر باارزش موجود در کانسارهای مس پورفیری است که طی عملیات پرعیارکنی در کنسانتره مولیبدنیت تغلیظ می‌شود. کاربردهای ویژه این فلز سبب شده تا توجه محققان به بازیابی و استحصال آن جلب شود. وجه مشترک تمامی روش‌های جداسازی رنیم، انتقال آن از فاز جامد به فاز محلول یا فرایند لیچینگ (انحلال) است که به عنوان اولین گام در هر فرایند هیدرومتالورژیکی شناخته می‌شود. گازها و غبارهای حاصل از عملیات تشویة کنسانتره‌ مولیبدنیت منبع اصلی بازیابی رنیم محسوب می‌شوند. با انجام عملیات لیچینگ، رنیم و مولیبدن به فاز آبی وارد و امکان جدایش آن‌ها به روش‌های مختلف میسر می‌شود. با توجه به شباهت رفتاری بالای رنیم و مولیبدن در فاز آبی و مزاحمت‌هایی که مولیبدن در فرایندهای بعدی ایجاد می‌کند، لیچینگ انتخابی رنیم از غبار تشویه اهمیت پیدا می‌کند. در این پایان‌نامه، پس از بررسی عوامل مختلف، اثر دما مهمترین فاکتور در انجام لیچینگ انتخابی معین شد. همچنین مشخص شد که با افزودن مقادیری از الکل‌های مختلف و تغییر میزان حلالیت آب، امکان لیچینگ ترجیحی رنیم نسبت به مولیبدن وجود دارد. با افزوده شدن به طول زنجیره هیدروکربنی الکل‌ها، انتخابیت به نفع رنیم افزایش پیدا کرد. استخراج رنیم از محلول‌های آبی توسط حلال‌های آلی TOA و ترکیب TOA و TBP بررسی شد و نتایج به دست آمده نشان داد که امکان بازیابی و جدایش رنیم و مولیبدن در محیط خنثی و توسط ترکیب TOA 20% و TBP 30% وجود دارد.