چکیده: پایدارساز سیستم قدرت، PSS نقش اساسی در سیستم های قدرت دارد. بنابر این طراحی دقیق آن از اهمیت زیادی برخوردار است و مقالات بسیاری در این رابطه نوشته شده است. روش های طراحی کلاسیک PSS مبتنی بر خطی سازی سیستم قدرت و استفاده از تئوری جبران فاز می باشد که امری وقت گیر و غیر دقیق است. در سال های اخیر روش های دیگری در این مساله به کار گرفته شده اند که مبتنی بر بهینه سازی های هوشمند مانند الگوریتم ژنتیک هستند. این روش ها یا تنها یک تابع هدف را برای بهینه سازی در نظر می گیرند و یا مجموع وزن دهی شده توابع هدف را بهینه می نمایند که هر یک مشکلات خاص خود را دارند. در این پایان نامه از بهینه سازی چند هدفه مبتنی بر تئوری بازی به عنوان یک روش جدید و سریع برای طراحی PSS استفاده گردیده است. در روش اول زمان استقرار و تغییرات دامنه سرعت و یا زاویه روتور حین خطا به عنوان دو پارامتر مهم جهت ارزیابی عملکرد PSS به کار گرفته شده اند و مینیمم سازی آن ها به عنوان دو تابع هدف در نظر گرفته شده است. و در روش دوم که بهتر و کامل تر از اولی است ماکزیمم کردن مینیمم نسبت میرایی و مینیمم میرایی توابع هدف هستند. پارامترهای PSS متغیرهای طراحی اند. الگوریتم های SPEA و NSGA دو روشی هستند که مرتبط با تئوری بازی های مشارکتی می باشند و مجموعه ای از جواب های بهینه را تولید می کنند که مجموعه بهینه پرتو نامیده می شوند. این یک فرصت مناسب را برای طراح و کاربر PSS فراهم می کند که با توجه به نیازهایش طراحی مورد علاقه اش را انتخاب نماید. روش دیگر Nash GA است که تنها یک جواب تولید می کند و مبتنی بر تئوری بازی رقابتی است. روش های پیشنهادی روی دو سیستم آشنا پیاده سازی و آزمایش شده اند: سیستم دو ناحیه ای چهار ماشینه کندور و سیستم تک ماشین متصل به شین بی نهایت. پایدار ساز چند بانده IEEE معروف به PSS4B و پایدارساز دلتا-امگا جهت طراحی به کار گرفته شده اند. در نهایت خطاهای مختلفی روی سیستم های مذکور با PSSهای بهینه اعمال شده و نتایج شبیه سازی با روش های دیگر طراحی مقایسه شده اند که جالب است.