چکیده: چکیده در حال حاضر، رشد روزافزون جمعیت و به دنبال آن افزایش سریع تقاضای انرژی الکتریکی، توجه برنامه‌ریزان شبکه قدرت را به منابع انرژی تجدیدپذیر از قبیل بادی و خورشیدی به عنوان جایگزینی برای منابع مبتنی بر سوخت‌های فسیلی معطوف کرده است. با این حال، ویژگی‌های ذاتی این منابع، یعنی متناوب و غیرقابل توزیع بودن توان خروجی آن‌ها، بر عملکرد شبکه به ویژه قابلیت‌اطمینان تأثیر می‌گذارد. از همین رو، راه‌حل‌های متعددی در جهت پاسخگویی به چالش مذکور پیشنهاد شده است که در این میان، سیستم‌های ذخیره‌ساز انرژی به‌عنوان یک راه‌حل کارآمد شناخته می‌شوند. در میان فناوری‌های مختلف ذخیره‌ساز انرژی، ذخیره‌ساز باتری به‌علت مقرون به صرفه بودن و قابلیت انطباق بالا با منابع انرژی بادی و خورشیدی و ذخیره‌ساز هیدروژنی نیز با توجه به چگالی انرژی بالا و نرخ نشتی ناچیز، به فناوری‌های جذاب در شبکه‌های توزیع انرژی الکتریکی تبدیل شده‌اند. بنابراین، در این پایان‌نامه، یک مدل برنامه‌ریزی هزینه-محور مبتنی بر قابلیت‌اطمینان توسعه داده می‌شود تا ظرفیت و مکان نصب بهینه ذخیره‌سازهای ترکیبی هیدروژنی-باتری و منابع تجدیدپذیر بادی-خورشیدی با درنظر گرفتن محدودیت‌های توسعه شهری همچون کمبود فضای دردسترس تعیین گردد. مدل پیشنهادی نه تنها هزینه‌های سرمایه‌گذاری و بهره‌برداری منابع تجدیدپذیر بادی و خورشیدی و ذخیره‌سازهای هیدروژنی و باتری را درنظر می‌گیرد، بلکه هزینه قطع برق مصرف‌کنندگان را به‌عنوان شاخص قابلیت‌اطمینان مورد بررسی قرار می‌دهد. علاوه‌براین، محدودیت‌هایی همچون محدودیت‌های بهره‌برداری و نصب منابع انرژی پراکنده، فضای دردسترس، قوانین کیرشهف، محدودیت ولتاژ و بودجه سرمایه‌گذاری به عنوان قیود مدل پیشنهادی درنظر گرفته می‌شوند. به‌منظور حل مدل پیشنهادی که یک مسئله بهینه‌سازی غیرخطی، محدب و آمیخته با اعداد صحیح است از الگوریتم ژنتیک استفاده شده است. در نهایت مدل پیشنهادی ضمن درنظر گرفتن عدم‌قطعیت‌های موجود در منابع تجدیدپذیر بادی و خورشیدی بر مبنای روش مونت کارلو، بر روی بخشی از شبکه توزیع انرژی الکتریکی کلان‌شهر تهران پیاده‌سازی شده و نتایج آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.