چکیده: تثبیت شیمیایی یکی از پرکاربردترین تکنیک‌ها برای بهبود مشخصات مهندسی خاک‌ها به منظور دستیابی به ویژگی‌های ژئوتکنیکی طرح می‌باشد. فرآیند شیمیایی در تثبیت خاک، افزایش ظرفیت باربری خاک و کاهش نفوذپذیری خاک را تضمین می‌نماید. اما از طرف دیگر این تکنیک بسته به عامل شیمیایی مورد استفاده، آثار منفی و آلودگی‌های ‌زیست‌ محیطی را به دنبال دارد. امروزه ظهور بیوپلیمرهای مشتق شده از منابع طبیعی با سطوح انرژی پایین، به عنوان یکی از راهکارهای سازگار با محیط زیست جایگزین مواد شیمیایی مورد توجه قرار گرفته است. مطالعه پیچیدگی رفتار ژئوتکنیکی خاک ناشی از ناهمگنی محیط خاکی و تاثیر آن بر بازدهی روش تثبیت نیز از دیگر اهداف پژوهش حاضر است. از اینرو آزمایش‌های تک محوری متعددی بر روی ماسه‌ مخلوط با 0، 10، 15، 20 و 25 درصد وزنی خاک رسی کائولن انجام گرفته است. جهت مقایسه، نمونه خاک‌ها با 5/0، 1، 5/1 و 2 درصد وزنی بیوپلیمر صمغ گوار و 5/0، 1، 5/1 و 2 درصد وزنی بیوپلیمر صمغ زانتان و همچنین با 5، 10 و 15 درصد وزنی سیمان و 4، 6، 8 و10 درصد وزنی آهک به عنوان ماده شیمیایی تثبیت شده‌اند. همچنین تاثیر زمان با آزمایش بر نمونه‌های تثبیت شده با زمان‌های عمل‌آوری 7 و 14 و 28روزه ارزیابی گردید. براساس نتایج آزمایشات در میان افزودنی های زیستی، بیوپلیمر گوار دارای بیشترین میزان مقاومت فشاری بوده و نسبت به بیشینه مقاومت زانتان، نرخ رشدی معادل 4/7 % را از خود نشان می دهد. در شرایط افزایش غلظت و همچنین افزایش زمان عمل آوری گوار نسبت به زانتان در تثبیت ماسه رس دار عملکرد بهتری دارد. از این نقطه نظر می‌تواند جایگزین بسیار مناسبی برای مواد افزودنی شیمیایی مانند آهک و سیمان شود.