چکیده: گود برداری یکی از مراحل حساس و خطرناک در انجام پروژه های عمرانی است. عدم دقت و کنترل شرایط محیطی می تواند موجب بروز خسارت های جانی و مالی فراوانی گردد. عوامل مختلفی چون خاک، هندسه، بارهای وارده، مکش بافتی و ... بر پایداری گودها تاثیر گذارند. در این تحقیق تاثیر باران به عنوان یکی از علل افزایش رطوبت و کاهش مکش بافتی بر پایداری و تغییر شکل گود های واقع بر خاک ماسه گچ دار نجف که دارای پتانسیل فروریزشی است، بررسی شده است. برای این منظور سه گود با ارتفاع های مختلف 4 متر، 7 متر و 10 متر تحت اثر باران با شدت ks 0.5، ks 0.7 و ks (ks نفوذ پذیری خاک و برابر با 〖"10" 〗^"6-" m/s است) به مدت 5، 7 و 10 روز در نظر گرفته شده است. نتایج بدست آمده نشان می دهد، در هر سه گود با افزایش زمان و شدت باران عمق ناحیه اشباع شده افزایش یافته و به همین دلیل ضریب اطمینان پایداری کاهش و جا به جایی-ها افزایش یافته است. در باران های یکسان در گود کم ارتفاع کاهش ضریب اطمینان و افزایش جا به جایی به دلیل بزرگتر بودن ناحیه اشباع شده نسبت به ناحیه غیر اشباع، بیشتر از گود های عمیق است. هرچه عمق گود بیشتر باشد، تاثیر باران بر تغییرات ضریب اطمینان پایداری و جا به جایی کمتر می شود. در این تحقیق با توجه به شرایط در نظر گرفته شده، بیشترین تغییرات در گود 4 متری و باران با شدت ks به مدت 10 روز اتفاق افتاده است. ضریب اطمینان پایداری در این حالت 11.5% کاهش و جا به جایی در تراز صفر گود 145% افزایش یافته است. همچنین نتایج نشان می دهد در گودهای دارای نیل کاهش ضریب اطمینان نسبت به حالت بدون نیل کمتر است.