چکیده: نیاز انسان به فضاهای مناسب و کافی برای زندگی و کار از یک سو و تراکم جمعیت و افزایش قیمت زمین و ارائه خدمات شهری ازقبیل آب، برق و غیره، و به جهت جلوگیری از گسترش طولی شهر ها از سوی دیگر استفاده از ساختمان های بلند مرتبه و برج ها را مطرح نموده است. در کشور ایران نیز ساخت ساختمان های بلند چند سالی است که روندی صعودی به خود گرفته است، با توجه به اینکه علم طراحی و ساخت ساختمان های بلند و سیستم های سازه ای آن در ایران تقریبا علم نوپایی می باشد، اطلاعات مفید و جامعی در رابطه با رفتار و خصوصیات سازه ای و لرزه ای ساختمان های بلند علی الخصوص ساختمان های متصل شده به یکدیگر نمی باشد. لذا به نظر می رسد تحقیق و ارائه یک سری اصول مهندسی و سازه ای کارآمد و بهینه در این زمینه لازم می باشد تا بتوان در مورد طراحی ساختمان های بلند، بهتر و موثرتر تصمیم گرفت و قضاوت های مهندسی واقع بینانه تری برای آن منظور کرد. به همین منظور به کمک نرم افزار کامپیوتری ETABS2019 عملیات مدلسازی و تحلیل بر روی برج های دوقلو متصل به وسیله پل های اتصال هوایی چندگانه (Multiple Sky_Bridges) به منظور بررسی دقیق تر پاسخ های لرزه ای این سازه در برابر نیروهای جانبی خصوصا نیروی زلزله صورت پذیرفته است. این تحلیل براساس دو آیین نامه بتن آمریکا ACI318-2014 و آیین طراحی لرزه ای ایران (استاندارد 2800- ویرایش چهارم) صورت گرفته است و به صورت پنج حالت مختلف مدلسازی، اعم از عدم اتصال دو برج به یکدیگر، اتصال به وسیله تیرهای بتنی با ابعاد متناسب (تیپ بندی شده)، تیرهای بتنی عمیق، دیوار برشی بتنی و خرپای فولادی مدلسازی و به دو روش خطی دینامیکی طیفی و روش غیر خطی دینامیکی تاریخچه زمانی تحلیل شده است، نتایج به دست آمده در روش خطی، اتصال برج ها توانایی کاهش در دریفت طبقات، جابه جایی طبقات و نیروی محوری و لنگر خمشی ستون ها را داشته است. استفاده از اعضای سخت تر نظیر دیوار برشی و تیر های عمیق بتنی، موجب افزایش لنگر واژگونی و اعضای ضعیفتر نظیر خرپای فولادی و تیر های تیپ بندی شده موجب کاهش آن شده است. در کلیه حالت های اتصال، اتصال به وسیله دیوار برشی بتنی نسبت به سایر حالت های اتصال، موثرتر و کارآمد تر در کاهش پاسخ ها بوده است. در روش غیرخطی، نیز مشاهده شد که استفاده از دیوار برشی بتنی جهت اتصال برج ها، بیشترین تاثیر را در میزان کاهش در حداکثر دریفت غیر خطی طبقات خصوصا در طبقات بالاتر برج ها، و در جابه جایی حداکثر غیر خطی طبقات انتهایی خصوصا طبقه آخر داشته است که این تغییرات در سایر حالات اتصال به ترتیب نزول درجه سختی آنها، کمتر بوده است. همچنین استفاده از المان های سخت تر، موجب افزایش برش پایه، نیروی برشی طبقات و لنگر واژگونی شده است. در این حالت نیز اتصال به وسیله دیوار برشی بتنی نسبت به سایر حالات اتصال دیگر موثر تر در کاهش دیماند ها ( تقاضا ها) ی حالت غیر خطی بوده است.