چکیده: رشد سریع شهرنشینی در دوران معاصر، ضرورت و نیاز روانی انسان را به حضور در فضاهای باز افزایش داده‌است. یکی از مهمترین اصول طراحی فضاهای باز، توجه به آسایش حرارتی به منظور ارتقای کیفیت فضا و جلب بیشتر رضایت کاربران است. عوامل متعددی بر کیفیت آسایش حرارتی فضاهای باز تأثیرگذارند که در این میان، سایه اندازی یکی از مهم‌ترین آن‌ها به شمار می‌آید. این پژوهش به بررسی تأثیر سایه بر آسایش حرارتی دانشجویان دانشگاه صنعتی شاهرود در فصل گرم سال می‌پردازد. بدین منظور مطالعات میدانی شامل اندازه‌گیری پارامترهای اصلی اقلیمی و همچنین ارزیابی احساس حرارتی دانشجویان با استفاده از پرسشنامه‌های آسایش حرارتی به صورت همزمان در چهار نقطه از محیط دانشگاه (سایه پوشش گیاهی، سایه ساختمان، سایه ایجاد شده توسط سایه‌بان افقی(پارکینگ) و آفتاب) صورت گرفته است. در این پژوهش از دمای معادل فیزیولوژیکی (PET) به عنوان شاخص آسایش حرارتی استفاده شده است. مقدار PET خنثیC 21/9 ° و بیشترین مقدار در محدوده آسایش PET، °C 9/26 برای این مطالعه به دست آمده است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد ارتباط معناداری میان موقعیت و آسایش حرارتی وجود دارد. سایه پوشش گیاهی با رضایت بیش از 80% کاربران، محیط حرارتی قابل قبولی را ایجاد و پس از آن، سایه پارکینگ و سایه ساختمان نیز برای اکثر افرادی که در این محیط‌ها حضور داشتند، رضایت از محیط را فراهم کرده است؛ در حالیکه نامطلوب‌ترین شرایط حرارتی در موقعیت آفتاب رخ می‌دهد. موقعیت‌های دارای سایه مقدار PET و همچنین تنش‌های حرارتی را در فصل گرم و روزهای آفتابی کاهش می‌دهند و موجب افزایش سطح و ساعات آسایش در طی روز می‌شوند. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت ایجاد سایه و مسدود کردن تابش مستقیم خورشید با استفاده از پوشش گیاهی یا عناصر مصنوع تا حد زیادی می‌تواند شرایط آسایش را در فضای باز و فصل گرم بهبود ببخشد.