چکیده: انسان موجودی فطرتا اجتماعی است و نیاز به تعامل با افراد مختلفو حضور در اجتماع دارد. محله ها و فضاهای عمومی شهر بازتابی به این رویکردمی باشند. امروزه بعد اجتماعی - اشتراکی انسان به فراموشی سپرده شده است و فضاهای به منظور پاسخگویی به آن وجود ندارد و فردگرایی بر جامعه حاکم شده است. به همین منظور امروزه طراحی فضایی که بتواند روابط اجتماعی را تقویت کند و موجب ارتباط بیشتر افراد شود حائز اهمیت است. شاید بتوان با مطالعه بافت های قدیم به الگوی مناسبی جهت طراحی فضاهای جمعی رسید.در گذشته محلات، مکانی برای ارتباط بیشتر افراد بوده است به نحوی که افراد ساعات زیادی را بیرون از خانه و با همسایگان برای انجام کارهای روزانه سپری می کردند اما با گذشت زمان این روابط کمرنگ شده است. در حال حاضر می توان واحد همسایگی را به عنوان عنصری جهت تقویت ارتباطات جمعی معرفی کرد،واحد همسایگی مجموعه ای ازخانه های مسکونی و محیط پیرامون آن است که دارای هویت جمعی و محله ای می باشد که به عنوان فضایی برای ارتباط بیشتر مردم و عرصه ای نیمه خصوصی به شمار می رود کههمانند مفصلی بین عرصه عمومی شهر و عرصه خصوصی خانهایفای نقش می کند.در این پژوهش با مطالعه و الگوگیری از بافت قدیم شهرستان شاهرود به طراحی واحد همسایگی پرداخته شده تابا احیای ارزش های اجتماعی گذشته و اجرای طرح تجمیع در سایتی که در مجاورت بافت قدیم این شهرستان واقع شده است،ضمن رعایت حریمخصوصی افراد وتوجه به محرمیت فضاها و تاکید بر حیات اجتماعی،مکانی امن و پویاخلق کردهکه ساکنین واحدها در تمامی سنین به کارهای روزمره و مراودات محلی در آن پرداخته اند و موجب افزایش حس همبستگی اجتماعی و رشد و پویایی جمعی آنها شده است.