چکیده: هدف: با توجه به اینکه نقدینگی یکی از این عوامل کلیدی است که می‌تواند به طور مستقیم بر عملکرد مالی بانک‌ها تأثیر بگذارد و مدیریت صحیح نقدینگی در شرایط اقتصادی ناپایدار و تغییرات بازار مالی، از دغدغه های اساسی مدیران و سیاست‌گذاران اقتصادی است. مطالعه حاضر به دنبال بررسی تأثیر شاخص‌های نقدینگی بر عملکرد بانک‌های پذیرفته شده در بازار سرمایه ایران در سال‌های 1392-1402 است و در آن نسبت پوشش نقدینگی(LCR) و نسبت وام به سپرده (LCRP) به عنوان معیار نقدینگی و حاشیه بهره خالص (NIM)، بازده دارایی‌ها (ROA) و معوقات بانکی(NPA) به عنوان معیارهای سنجش عملکرد بانک‌ها مورد بررسی قرار گرفته‌اند. روش: در این پژوهش ابتدا اطلاعات لازم جهت محاسبه متغیرهای پژوهش از ترازنامه بانک‌ها استخراج شدند. پس ازاستخراج اطلاعات، متغیرها محاسبه و نرمال سازی شدند. در مرحله بعد، با استفاده از آزمون هاردی مانایی متغیرها بررسی شد. و در نهایت برای هر یک از متغیرهای وابسته، با استفاده از روش گشتاور تعمیم یافته(GMM)، یک مدل طراحی و توسط نرم افزار Eviews اجرا شدند. یافته‌ها: نتایج نشان می‌دهد که نسبت پوشش نقدینگی (LCR) با حاشیه بهره خالص (NIM) و بازده دارایی (ROA) به‌عنوان معیار‌های سنجش سودآوری بانک رابطه‌ی معناداری ندارد، اما با معوقات بانکی (NPA) رابطه‌ی منفی و معناداری دارد. نسبت نقدینگی (LCRP) نیز با حاشیه بهره خالص (NIM) رابطه خطی معناداری نداشته، اما با بازده دارایی (ROA) و معوقات بانکی (NPA) رابطه‌ی منفی و معناداری دارد. نتیجه‌گیری: عدم وجود رابطه بین نسبت پوشش نقدینگی (LCR) با حاشیه بهره خالص (NIM) و وبازده دارایی (ROA) و همچنین عدم وجود رابطه‌ی معنادار بین نسبت نقدینگی (LCRP) و حاشیه بهره خالص (NIM) می‌تواند ناشی از نحوه شناسایی سود در سیستم حسابداری بانک‌ها و حاکی از بنگاه‌داری بانک‌ها در ایران باشد. رابطه‌ی منفی و معنادار نسبت نقدینگی (LCRP) و بازده دارایی (ROA) نشان می‌دهد که نسبت نقدینگی (LCRP) با سودآوری بانک رابطه مثبت دارد. ازطرفی رابطۀUشکل بین حاشیه بهره خالص بانک (NIM) و مجذور نسبت وام به سپرده بانک(LCR2) نشان دهنده حد بهینۀ نقدینگی است و بیان می‌کند که نگهداری نقدینگی بیش از حد بهینه باعث افزایش هزینه فرصت نگهداری وجه نقد و کاهش سودآوری بانک می‌شود. رابطه منفی و معنادار بین نسبت پوشش نقدینگی(LCR) و معوقات بانکی (NPA) نشان می‌دهد که اجرای مقررات نقدینگی و افزایش دارایی‌های دارای نقدشوندگی بالا، بانک‌ها را وادار می‌کند تا برای افزایش و حفظ سطح نقدینگی، از وام دهی پرخطر جلوگیری کنند که این امر منجر به کاهش معوقات بانکی می‌شود. وجود رابطه منفی و معنادار بین نسبت نقدینگی (LCRP) و معوقات بانکی(NPA) می‌تواند ناشی از افزایش انعطاف پذیری بانک به علت افزایش سطح نقدینگی باشد که خطراخلاقی بانک ها و وام دهی پرخطر را افزایش می‌دهد و منجر به سطوح بالاتر معوقات بانکی (NPA) می‌شود.